4 Αντίδοτα της Αναβλητικότητας

Μπορείς να διαβάσεις το προηγούμενο άρθρο μου επί της Αναβλητικότητας εδώ:

• Ο Συχνότερος Σαμποτέρ: Αναβλητικότητα

Και τα 3 προηγούμενα άρθρα της σειράς “Τα Αντίδοτα”, εδώ:

• Τα αντίδοτα της Απογοήτευσης, των Τύψεων/Ενοχών και της Ανεπάρκειας
• Τα αντίδοτα του Πόνου, της Αγανάκτησης και του Θυμού
• Τα αντίδοτα της Δυσφορίας και του Φόβου

Αφού αναλύσαμε λίγο το θέμα της Αναβλητικότητας και το πώς και γιατί κυριαρχεί στις ζωές των περισσοτέρων από εμάς, θα πρέπει τώρα να εφοδιαστούμε με μερικά “αντίδοτα” για αυτό το “δηλητήριο”.

Εδώ συνεχίζουμε, λοιπόν, με 4 πολύ χρήσιμα “Αντίδοτα” της Αναβλητικότητας:

1. Δώσε στον εαυτό σου την Άδεια να είναι άνθρωπος

ΕΠΕΤΡΕΨΕ, δώσε το δικαίωμα στον εαυτό σου να είναι άνθρωπος (αγγλιστί αυτό που λένε “give yourself permission to be human”).

Να στο ξαναπω γιατί είναι σημαντικό:

Επέτρεψε στον εαυτό σου να είναι άνθρωπος.

Εν ολίγοις, αποδέξου την ανθρώπινη φύση σου. Μην περιμένεις την τελειότητα. Περίμενε την ατέλεια, τις δυσκολίες, τα εμπόδια, το ζόρισμα, τα συναισθηματικά πάνω και κάτω.

Αυτός είναι ένας απ’τους σημαντικότερους νόμους της φύσης – η ατέλεια και η συνεχόμενη εξέλιξη και πρόοδος.

Όταν έχεις καλύτερες προσδοκίες (και ο χάρτης της πραγματικότητας είναι πιο ακριβής), όχι μόνο θα είσαι πιο χαρούμενος αλλά θα απογοητεύεσαι πολύ πιο δύσκολα από αυτά που σου συμβαίνουν ή βλέπεις καθημερινά.

Αυτό εννοείται πως δεν σημαίνει να τα παρατήσεις, αλλά ακριβώς το αντίθετο: ότι τα εμπόδια είναι σίγουρα, όπως πάντα ήταν, και θα πρέπει να είσαι προνοητικός και εφευρετικός, αναμένοντας τα, για να βρεις νέες λύσεις και τρόπους για να τα προσπεράσεις.

Το να πιστεύεις στην ατέλεια δεν σημαίνει ότι παραδίνεις τα όπλα.

Σημαίνει ότι έχεις μια πιο ρεαλιστική εικόνα της πραγματικότητας και συνεπώς θα έχεις καλύτερα αποτελέσματα και διάθεση, γιατί θα ξαφνιάζεσαι πολύ λιγότερο. Πρόβλημα λέμε κάτι το οποίο δεν το είδαμε να έρχεται.

Αν το περιμένεις από πριν, και έχεις προβλέψει τι μπορεί να πάει στραβά, και έχεις κάνει κάτι για αυτό, τότε είσαι προνοητικός.

Κατανόησε ότι είναι φυσιολογικότατο να έχεις τα πάνω σου και τα κάτω σου, και μην προσπαθείς να κουκουλώσεις τα συναισθήματά σου. Τα συναισθήματα είναι κάτι που όσο προσπαθείς να τα κρύψεις, μασκαρέψεις και καταπιέσεις, τόσο πιο πολύ θα ενισχύονται και θα γυρίσουν να σε φάνε – όπως ανέφερα στη σειρά άρθρων με τα “αντίδοτα” – εδώ, εδώ και εκεί.

2. Ξεκίνα να καταγράφεις και να αναλογίζεσαι τις επιτυχίες σου…

Ή αλλιώς, γίνε υποστηρικτής του εαυτού σου και σταμάτα να είσαι ο δικαστής του.

Αντί να βάζεις τον εαυτό σου στη γωνία και να τον δικάζεις, να τον επιπλήττεις και να τον βασανίζεις συνεχώς – ενώ ξέρεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, δεδομένων των εκάστοτε περιστάσεων, γίνε ο καλύτερός του φίλος.

Αν ένας φίλος σου περνούσε ακριβώς τα ίδια, τι θα του έλεγες; Θα τον κατηγορούσες, θα τον τιμωρούσες και θα τον αποδοκίμαζες ακόμα περισσότερο; Ακόμα και να ήξερες ότι δεν έκανε το καλύτερο που μπορούσε;

Όχι, δεν θα τα έκανες.

Θα τον υποστήριζες, θα προσπαθούσες να του φτιάξεις τη διάθεση και θα τον ενίσχυες.

Πιθανόν να αναδείκνυες μια άλλη οπτική γωνία του γεγονότος, ίσως καλύτερη.

Ίσως να τον πήγαινες μια βόλτα να τον κεράσεις κάτι ή να του έκανες ένα μικρό δωράκι για να σταματήσει να το σκέφτεται.

Ίσως απλά να προσπαθούσες να του αποσπάσεις την προσοχή.

Ίσως να του θύμιζες παλαιότερες επιτυχίες του, ή επιτυχίες που έχει τώρα σε άλλους τομείς και πτυχές της ζωής του.

Αν ήξερες ότι δεν προσπάθησε αρκετά, θα του το έλεγες μόνο αφού του έφτιαχνες τη διάθεση, τον έκανες να αισθανθεί καλύτερα, και καθόσασταν εκ των υστέρων να το συζητήσετε για να βάλετε τα πράγματα σε μια σειρά και να δείτε τώρα τι μπορεί να γίνει.

Γιατί, λοιπόν, να μην κάνουμε το ίδιο και στον εαυτό μας;

Γιατί να μην αρχίσουμε να τον υποστηρίζουμε και να γίνουμε οι καλύτεροί του φίλοι, αντί να είμαστε ο χειρότερος εχθρός του;

Μια ολόκληρη ζωή θα περάσουμε μαζί του ούτως ή άλλως…

• Αν βλέπεις έναν φίλο σου να προσπαθεί να τα κάνει όλα απολύτως τέλεια , τι κάνεις;
• Αν τον βλέπεις να έχει κάτι πολύ σημαντικό που θα μπορούσε να του αλλάξει τη ζωή αν το μοιραζόταν ή αν το έκανε δημοσίως, αλλά αυτός θέλει να το κάνει “τέλειο” ή να γίνει πρώτα “ο καλύτερος”, τι κάνεις;
• Αν είναι άνω του μετρίου καλός σε κάτι, αλλά δεν θέλει να σε διδαξει γιατί λέει πως “δεν είναι ο καλύτερος”, τι κάνεις;

Μάλλον προσπαθείς να τον καθησυχάσεις, του λες ότι “αποκλείεται ούτως ή άλλως να γίνει τέλειο”, αποδέχεσαι πως όντως δεν είναι ο καλύτερος, πως όντως έχει τις ατέλειές του και αυτός σαν άνθρωπος, αλλά δεν σε νοιάζει.

Ως άνθρωποι ξεχνάμε πολύ εύκολα το παρελθόν, και ιδίως τις επιτυχίες του παρελθόντος μας.

Θα σε συμβούλευα, λοιπόν, να ξεκινήσεις να τις καταγράφεις κάπου – είτε στο κινητό σου, είτε σε κάποιο τετράδιο ή σημειωματάριο.

Κάν’το καθημερινά, και κάν’το όσο μικρές και να είναι αυτές οι επιτυχίες. Και ρίξε ξανά μια ματιά στο τέλος της εβδομάδας και στο τέλος του μήνα.

Θα εκπλαγείς με το πόσα κάνουμε καθημερινά και τα παίρνουμε για δεδομένα – και τα ξεχνάμε δίχως να τους δώσουμε τη δέουσα προσοχή, αντί να τα χρησιμοποιούμε για να μας ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση και σαν σκαλοπάτι για να πάμε παραπέρα.

3. Θέσε δικές σου “Ημερομηνίες Λήξης” και Ποινές

Ζούμε σε μία κοινωνία που βασίζεται εξ ολοκλήρου σε “εξωτερικά προκαθορισμένες” Ημερομηνίες Λήξης και Ποινές.

Οι λογαριασμοί του τηλεφώνου ή του κινητού μας έχουν ημ/νια λήξης. Ό,τι είναι στο ψυγείο έχει ημ/νια λήξης. Τα φάρμακα έχουν. Ο λογαριασμός της εφορίας, ή της πληρωμής του δανείου ή της πιστωτικής, ή οι λογαριασμοί του αυτοκινήτου έχουν ημ/νία λήξης. Το φοιτητικό πάσο έχει ημ/νία λήξης, η ταυτότητα, το διαβατήριο και το δίπλωμα οδήγησης επίσης.

Επιπλέον όλα τα παραπάνω συνοδεύονται και με κυρώσεις εάν δεν υπακούσουμε πριν την αναγραφόμενη ημ/νία.

Πληρώνεις παραπάνω, ή σου κόβουν το τηλέφωνο, το ρεύμα, το νερό, πληρώνεις πρόστιμα, σου παίρνουν το δίπλωμα, το αυτοκίνητο ή το σπίτι κ.ο.κ. Αν φας ή πιεις ληγμένα, κινδυνεύεις να πάθεις δηλητηρίαση.

Και η απλή λογική έρχεται να ρωτήσει:

Αν όλα αυτά δεν είχαν ποινές και κυρώσεις, θα τα έκανες στην ώρα τους;

Θα πήγαινες να τα πληρώσεις προτού λήξουν ή θα τα άφηνες να μαζευτούν; Θα τα έτρωγες μη χαλάσουν ή δεν θα σε ένοιαζε καθόλου; Θα πήγαινες να ανανεώσεις διαβατήρια, ταυτότητες και διπλώματα στην ώρα τους, ή δεν θα σε ένοιαζε;

Η απλή λογική μου φωνάζει ένα μεγάλο ΟΧΙ.

Η αλήθεια όμως είναι ότι αν η κοινωνία βασίζεται εξ ολοκλήρου σε “εξωτερικά προκαθορισμένες” Ημερομηνίες Λήξης και Ποινές, τότε η Προσωπική Επιτυχία βασίζεται σε “εσωτερικά προκαθορισμένες” Ημερομηνίες Λήξης και Ποινές.

Θα πρέπει να θέσεις ΔΙΚΕΣ σου ημερομηνίες λήξης και ποινές!

Αν δεν πήγαινες να πληρώσεις τους λογαριασμούς αν δεν είχαν ποινή, τότε γιατί να πας στο γυμναστήριο μέχρι αύριο αν δεν έχει ποινή μέσα στην επόμενη εβδομάδα; Γιατί να κόψεις το κάπνισμα αν δεν έχει μεγάλο αντίκτυπο (ποινή) μέχρι το τέλος του μήνα; Γιατί να αναγκαστείς να παράγεις περισσότερο απ’όσο παράγεις μέχρι τώρα και να ζοριστείς, αν δεν έχει κάποια ποινή το να μην το κάνεις;

Η αλήθεια είναι ότι περιμένουμε τα πράγματα να μας έρθουν από μόνα τους, και δεν είμαστε αρκετά σίγουροι ή πεπεισμένοι ώστε να θέσουμε από μόνοι μας Ημερομηνία Λήξης και σοβαρές Κυρώσεις αν δε γίνει. 

Και γι’αυτό οι περισσότεροι άνθρωποι αν τους αφήσεις χωρίς ένα “εξωτερικά προκαθορισμένο” πρόγραμμα, deadlines, χρονικά περιθώρια, και κυρώσεις που υπάρχουν στα πλαίσια της δουλειάς, του σχολείου και του Πανεπιστημίου, ΔΕΝ μπορούν να λειτουργήσουν από μόνοι τους.

Επίσης γι’αυτό στις περισσότερες εξεταστικές τα αφήναμε όλα για τελευταία στιγμή εάν πιστεύαμε ότι μπορούμε να ανταποκριθούμε. Και εκεί να βλέπεις εργασίες μηνών να γίνονται μέσα σε ένα βράδυ ή σε μία-δύο εβδομαδες, και να χαίρεσαι, γιατί πιστεύεις ότι η “νοοτροπία της τελευταίας στιγμής” λειτουργεί!

Όμως, δυστυχώς, όσον αφορά τις Προσωπικές Επιτυχίες τα πράγματα δε δουλεύουν έτσι απλά. Τους άλλους δεν τους νοιάζει αν θα καταφέρεις αυτά που θες, για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν και αυτοί τα “θέλω” τους, τα “πρέπει” τους και τα όνειρά τους, και το δικό τους τέρας της αναβλητικότητας να αντιμετωπίσουν. Οπότε, αν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν, θα συνεχίσουν να μη νοιάζονται και είναι φυσιολογικό.

Οπότε ένα απτό παράδειγμα που βρήκα ότι λειτουργεί για μένα είναι αυτό, και το αξιοποιώ όσο περισσότερο και όπου μπορώ – αυτό είναι ένα παράδειγμα που έβαλα με ένα φίλο μου στοίχημα να διαβάσω 6 ώρες Ιατρική, μέχρι τις 7μμ, σε περίοδο που ήμουν διακοπές κιόλας:

 

Το κατάφερα, ήμουν κομμάτια στο τέλος, αλλά άξιζε γιατί είχα καιρό να διαβάσω τόσο για τη σχολή, πόσο μάλλον σε διακοπές.

Δες αν θες αυτό εδώ το βιντεάκι στο 5:46 για 2-3 λεπτά, για να καταλάβεις γιατί έκανα το παραπάνω. Μιλάει για ακριβώς αυτό το φαινόμενο. Μπορώ άνετα να πω πως το πιο ισχυρό αντίδοτο της αναβλητικότητας είναι οι προκαθορισμένες Ημερομηνίες λήξης (αυτο-καθοριζόμενες πολλές φορές), με κυρώσεις εάν τις παραβούμε (επίσης αυτο-καθοριζόμενες πολλές φορές):

Χρησιμοποίησε τη δημιουργικότητά σου και πάρε πρωτοβουλίες.

Αυτό είναι που θα κάνει τη διαφορά.

Και ναι, δεν θα έχεις κάποιον πάνω απ’το κεφάλι σου να σε παρακολουθεί αν το’κανες ή όχι – αλλά θα βλέπεις εσύ τον εαυτό σου, και θα το ξέρεις εσύ.

Οπότε το τι κάνεις καθορίζει και το τι εικόνα θα έχεις για τον εαυτό σου – κάποιου που κάνει αυτό που λέει ή κάποιου που κρύβεται πίσω απ’το δάχτυλό του.

4. “Αρκετά καλό” VS “Τέλειο”

Απ’το παραπάνω μπορούμε να δούμε ότι δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι τέλεια, αλλά “αρκετά καλά”, αρκεί να λειτουργεί.

Έχουμε μάθει από τα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τα τεστ και τα διαγωνίσματα, ότι θα πρέπει να πάρουμε 10/10, ή 20/20, και να τα κάνουμε όσο πιο τέλεια γίνεται.

Όμως ο πραγματικός κόσμος δεν είναι έτσι.

Στον πραγματικό κόσμο, είναι δυνατόν κάποιος που κάνει 10 να μην έχει αποτελέσματα, ενώ κάποιος άλλος να κάνει 5 ή 7 ή ακόμα και 1-2 συγκεκριμένα πράγματα, αλλά αυτά που κάνει να λειτουργούν και έτσι να έχει τα αποτελέσματα που θέλει.

Δεν έχει να κάνει με το αν η ζωή είναι δίκαια ή όχι (όποτε ακούω για το πόσο άδικη είναι η ζωή στο μυαλό μου έρχεται αυτό το άρθρο – ότι ο άλλος έχει μάλλον μια τελείως λάθος οπτική για το τι εστί δικαιοσύνη).

Έχει καθαρά να κάνει με το τι λειτουργεί και συμβαδίζει με την πραγματικότητα και τη φύση των πραγμάτων, και τι όχι.

Στη θεωρία πολλά μπορεί να ισχύουν, όμως στην πράξη θα πρέπει να πειραματιστείς και να δεις από μόνος σου, τι λειτουργεί για σένα και τι όχι!

Οπότε, ό,τι και να κάνεις, μην περιμένεις να είναι τέλειο πριν το “εκδόσεις”, πριν το δει ο κόσμος.

Θα το δει ο κόσμος, και θα δεις μόνος σου τι λειτουργεί και τι όχι, και αναλόγως θα το βελτιώσεις.

Είναι αρκετά καλό; Αρκεί.

Δεν τον νοιάζει κανέναν το τέλειο. Τον νοιάζει αν λειτουργεί ή όχι, αν τον βοηθάει ή όχι.

Σε αυτά που έκανες μέχρι τώρα και ήθελες την τελειότητα – αναρωτήσου : άξιζε τελικά η εξαντλητική προσπάθεια ή η αναμονή; Ή απλά ανέβαλες την κρίσημη στιγμή, λέγοντας ότι “δεν είναι τέλειο ακόμα”;

Έχεις μια ιδέα ή ένα project στο μυαλό σου;

Μήπως το να ξεκινήσεις να εφαρμόζεις αυτά που μαθαίνεις, να αναλαμβάνεις περισσότερες ευθύνες και να κάνεις σημαντικά βήματα, θα σε αναγκάσουν να βελτιωθείς καθ’οδόν και θα σου βάλουν την απαιτούμενη πίεση για να ανταπεξέλθεις;

Μήπως το να δημιουργήσεις μια beta δοκιμαστική έκδοση που να λειτουργεί “σχετικά καλά” είναι το βασικότερο, και τα υπόλοιπα τα βρίσκεις στην πορεία;

Μήπως το να πατήσω “Δημιοσιοποίηση” τώρα, χωρίς να διορθώσω τα ορθογραφικά, είναι σημαντικότερο, και τα διορθώνω αμέσως μετά; ;)

 

Περί αντιδότων αναβλητικότητας έχω πολλά περισσότερα να αναφέρω απ’όσα χώρεσαν σε αυτό το άρθρο, οπότε ακολουθούν μελλοντικά και άλλα.