Τι περιμένεις για να ξεκινήσεις το ταξίδι; (ιστορία Γιώργου part 3)

Στα προηγούμενα επεισόδια της ιστορίας:

Ο Γιώργος πέρασε μια δύσκολη περίοδο στη ζωή του.

Όμως, επέλεξε να γίνει ο κυβερνήτης της ζωής του και να αναλάβει τις ευθύνες του.

Αλλά πάνω απ’όλα, επέλεξε να συγχωρέσει τον εαυτό του για το παρελθόν που δεν μπορούσε να αλλάξει.

Έτσι, θέλοντας να μάθει περισσότερα για να βγει απ’τη «καταιγίδα» που αντιμετώπιζε, πήγε στον Παναγιώτη, τον διευθυντή και μέντορά του, για να τον ρωτήσει και να συζητήσουν ποιο είναι το επόμενο βήμα.

Βρήκε, λοιπόν, τον Παναγιώτη στο γραφείο του, να κάθεται πίσω από ένα σωρό βιβλία και χαρτιά και να μελετάει.


«Παναγιώτη, θέλω να μου πεις το επόμενο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση.»

«Τη σωστή κατεύθυνση προς τα πού;» ρωτάει πονηρά ο Παναγιώτης, αφήνοντας κάτω τα χαρτιά.

«Τι εννοείς, προς τα εκεί που θέλω να πάω»

«Ώστε ξέρεις πού θες να πας;»

«Θέλω να βγω από την καταιγίδα, είχαμε πει την προηγούμενη φορά…»

«Γιώργο μου, μου λες που ΔΕΝ θες να πας. Εγώ σε ρώτησα πού ΘΕΣ να πας. Όσο επικεντρώνεσαι στο πρόβλημα, δε θα βρεις τη λύση.»

Όσο επικεντρώνεσαι στο πρόβλημα, δε θα βρεις τη λύση.

«Γιατί δεν αρκεί το να θέλω να βγω απ’την καταιγίδα;»

«Σκέψου λίγο.

Τι θα γίνει εάν βγεις απ’την καταιγίδα και καταλάβεις πως βρίσκεσαι στο διαμετρικά αντίθετο σημείο από αυτό που ήθελες να πας;…

Πέρα απ’αυτό, δυστυχώς η ψυχολογία μας δεν είναι τόσο απλή όσο ο καιρός (έστω ότι ο καιρός είναι κάτι απλό).

Όσο θα συνεχίζεις να εστιάζεις στην «καταιγίδα» μέσα σου, τόσο αυτή θα συνεχίζει να διαιωνίζεται και να υπάρχει, και τόσο περισσότερο, ασυνείδητα, θα κάνεις ενέργειες που θα σε κρατάνε παγιδευμένο μέσα της. Σου ξαναλέω:

Όσο επικεντρώνεσαι στο πρόβλημα, δε θα βρεις τη λύση.

Θα πρέπει να αντιληφθείς πως το πρόβλημα είναι μια ψευδαίσθηση:

Δεν υπάρχει καταιγίδα – εσύ τη δημιουργείς μέσα σου.

Τείνουμε να πηγαίνουμε προς τα εκεί που εστιάζουμε, και αυτά στα οποία εστιάζουμε τείνουν να μεγενθύνονται, στο μυαλό μας…»

Αυτά στα οποία εστιάζουμε τείνουν να μεγενθύνονται, στο μυαλό μας.

«Άρα θα πρέπει να αρχίσω να εστιάζω πού θέλω να πάω αντί για πού δεν θέλω. Ωραία το κατάλαβα. Άρα θα πρέπει να το προσδιορίσω;» ρωτάει ο Γιώργος.

«Φυσικα! Χρειάζεσαι πρώτα να καθορίσεις έναν προορισμό, για να μπορέσεις να βγεις απ’την καταιγίδα.

Αυτό συζητούσαμε την προηγούμενη φορά, όταν σου έδωσα την προαγωγή. Χρειάζεσαι μια νέα Ιθάκη, έναν επόμενο προορισμό, ένα νέο όραμα για τη ζωή σου.

Τι να την κάνεις την “πυξίδα” και τους “χάρτες” να σου πουν πώς να πλοηγηθείς, εάν δεν ξέρεις ΚΑΝ ποιος είναι ο προορισμός σου;

Εσύ μου είπες την προηγούμενη φορά ότι νοιώθεις σα φτερό στον άνεμο. Οπότε προηγείται αυτό.

Πού πας;

Τι θες να κάνεις; 

Έθεσες ένα όραμα που είχαμε πει πριν από λίγο καιρό;» τον ρωτάει ο Παναγιώτης με περιέργεια.

«Όχι, σου είπα ότι δεν είχα καιρό για τέτοια πράγματα…

Άσχετα αν μετά κατάλαβα πως αυτά που σου έλεγα ήταν λάθος…

Ξέρω, κατά βάθος, ότι ο προορισμός δεν είναι μια βλακεία, αλλά κάνει τη διαφορά.

Απλά τα έλεγα αυτά για να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά μου, που δεν έκανα τίποτα το αξιόλογο τόσο καιρό.

Η αλήθεια είναι ότι απλά δεν ξέρω τι θέλω…

Ή για να το θέσω καλύτερα – δεν ξέρω τι, ΑΠΟ ΟΛΑ αυτά που θέλω, είναι ο σωστός προορισμός για μένα.

Έχω τόσα πράγματα που θα ήθελα να κάνω – και τα θέλω όλα…

Δεν ξέρω τι να πρωτο-επιλέξω και τι να πρωτο-κάνω

Αλλά και πάλι με πιέζει ο χρόνος οπότε δε μπορώ να αφιερωθώ αυτή στη στιγμή στο να ξεκαθαρίσω 100% τι θέλω…» τελειώνει με έναν μεγάλο αναστεναγμό ο Γιώργος.

«Άρα απ’ότι κατάλαβα απ’όσα μου λες, φοβάσαι μην κάνεις τη λάθος επιλογή, και γι’αυτό δεν παίρνεις καμία σοβαρή απόφαση…»

«Ναι, θα μπορούσες να το πεις και έτσι…»

«Πολύς κόσμος δεν παίρνει μια απόφαση γιατί φοβάται.

*(βλέπε το άρθρο: Οι 4 κύριοι λόγοι που δεν παίρνουμε αποφάσεις)

Φοβάται αν θα πάρει τη σωστή απόφαση.

Φοβάται πώς θα το πάρουν οι άλλοι.

Φοβάται τι θα σημαίνει αυτή.

Φοβάται μήπως κάνει λάθος και πρέπει να επιλέξει κάτι άλλο.

Ο μόνος λόγος για τον οποίον κάποιος δεν παίρνει αποφάσεις είναι, ουσιαστικά, ο φόβος.

Όμως θα’θελα να το βάλεις καλά στο μυαλό σου:

Το να έχεις τον οποιοδήποτε προορισμό είναι καλύτερο απ’το να μην έχεις καθόλου προορισμό.

Αν είναι να περιμένεις μέχρι να’σαι σίγουρος, ποτέ δε θα έρθει αυτή η στιγμή.

Πάντα παίζουμε με τις πιθανότητες και αυτά που έχουμε στα χέρια μας την εκάστοτε στιγμή.

Μαζεύεις τα δεδομένα που μπορείς για μια απόφαση, αλλά μετά έρχεται η ώρα που πρέπει να την πάρεις.

Η ώρα είναι τώρα.

Με αυτά που ξέρεις τώρα, τι αποφασίζεις;

Δε σου λέω να παίρνεις βιαστικές αποφάσεις.

Σου λέω όμως ότι πρέπει να αρχίσεις να παίρνεις περισσότερες αποφάσεις.

Να τις σκέφτεσαι καλά, να τα βάζεις κάτω και να τα ζυγίζεις, αλλά μετά να παίρνεις αμέσως την απόφαση και να μην το αναβάλλεις παραπάνω απ’όσο χρειάζεται.

Και όσες περισσότερες αποφάσεις θα παίρνεις, τόσο καλύτερος θα γίνεσαι σε αυτό.

Είναι και αυτό μία ικανότητα η οποία χτίζεται, σαν όλες τις άλλες, και είναι μια ικανότητα που ξεχωρίζει τους καλούς ηγέτες από τους υπόλοιπους. Το καλύτερο θα στο πω σε λίγο.

Θέτεις, λοιπόν, για αρχή έναν προορισμό από όλους αυτούς που θες. Όσο προχωράς, όσο τον πλησιάζεις, βλέπεις αν σου ταιριάζει, αν είναι αυτό που ήθελες ή όχι.

Αν δεν σε ικανοποιεί, πας στον επόμενο.

Η ευλυγισία σκέψης είναι ό,τι πιο σημαντικό.

Αν πιστεύεις πως μπορείς να κρίνεις, αν πηγαίνεις προς την σωστή κατεύθυνση ή όχι, χωρίς να βρίσκεσαι σε κίνηση, απατάσαι.

Είπαμε το κλασσικό: Δεν μετράει τόσο ο προορισμός όσο το ταξίδι. Το ποιος γίνεσαι στην πορεία.

Ούτε χρειάζεται να είναι 100% ξεκάθαρος αυτός ο προορισμός στην αρχή.

Για αρχή σε νοιάζει να συνεχίσεις το ταξίδι σου προς νέους προορισμούς.

Σε νοιάζει να δεις προς τα πού θες να πας, και να ξαναρχίσεις να κάνεις μικρά και σταθερά βήματα προς τα εκεί.

Όσο προχωράς, τόσο περισσότερο το ξεκαθαρίζεις μέσα σου τι είναι αυτό που θες, και τόσο περισσότερο θα μπορείς να διακρίνεις τα επόμενα βήματα και την πορεία σου.

Το καλύτερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι ο δρόμος θα σου φανερώνεται όσο προχωράς.

Όμως θα πρέπει να είσαι ήδη σε κίνηση προς τα εκεί που θες. Γιατί η ζωή και ο κόσμος βρίσκεται συνεχώς σε κίνηση προς τα κάπου, και αν δεν έχουμε επιλεξει – έστω και αδρά- εμείς αυτό το “κάπου” της δικής μας ζωής, τότε άλλοι το επιλέγουν για εμάς. Αν νομίζεις πως δεν είναι σε κίνηση η ζωή σου, τότε άλλος παίρνει τις επιλογές.

Χρειάζεται συνεχώς να έχεις έναν προορισμό κατά νου, γιατί αυτός είναι που σου καθορίζει την κατεύθυνση που θα πάρεις.

Ποιος, όμως, νομίζεις ότι είναι ο επόμενος, Μεγάλος σου Προορισμός; Και πώς ξέρεις ότι αυτός είναι πράγματι αυτό που θες;» καταλήγει ο Παναγιώτης.

«Έλα, ντε; Δεν ξέρω τι θέλω περισσότερο. 

Πώς μπορώ να ξέρω ΤΙ, απ’όλα αυτά, είναι αυτό που θέλω περισσότερο;

Πώς θα βρω ποιος είναι ο προορισμός που δε θα το μετανοιώσω στην πορεία και δε θα αλλάξω γνώμη;»

«Αυτό θα στο πω την άλλη φορά. Προς το παρόν σκέψου αυτά που είπαμε. Ξεκίνα να παίρνεις αποφάσεις, σκέψου αδρά την κατεύθυνση που θες να πας, και κάνε τα πρώτα βήματα.» του λέει με ένα πονηρό χαμόγελο ο Παναγιώτης κλείνοντας την κουβέντα.

 

Επόμενη ιστορία εδώ: Μέρος 4: Πώς θα ξέρεις ποιος είναι ο Αληθινός σου Προορισμός;

Προηγούμενη ιστορία εδώ: Μέρος 2: Μήπως τα όνειρα και οι στόχοι δεν είναι για μένα;

 

Γράψε την άποψή σου, σχόλια ή κάποια ιδέα σου, εδώ :)

Scroll to Top