Ο καθοριστικός παράγοντας της ευτυχίας σου

Μπορείς και να το ακούσεις πατώντας το play!

Ακολούθησε το Neuroselfmastery Podcast!

Μπες στην αγαπημένη σου πλατφόρμα για Podcasts, πάτα "Follow", και γράψε ένα σύντομο Review, ώστε να το βρει περισσότερος κόσμος που το χρειάζεται!

iTunes | Overcast  | Stitcher Spotify | Castbox

image courtesy by mattis koh and his vimeo "A look within" - Μέσος χρόνος ανάγνωσης ~ 8 λεπτά.

Ο μικρός Κωστάκης δεν το είχε με τις κοπέλες.

Όσο και να προσπαθούσε, όσο να ήθελε, δεν μπορούσε.

Ντρεπόταν.

Αλλά ακόμα και αν ξεπέρναγε το φόβο του και πήγαινε να μιλήσει, δεν έπαιρνε τις αντιδράσεις που ήθελε.

Οι φίλοι του τον ρωτούσαν κάθε φορά "Πώς πήγε;;;"

Και αυτός με θλιμμένο ύφος απαντούσε:

"Εμμ δεν της άρεσε έτσι όπως την προσέγγισα και έφαγα άκυρο..." ή

"μου ξίνισε στην αρχή, και αν και μετά κάπως το έσωσα, πάλι εν τέλει το έκαψα"

ή "Δεν μπορούσε να μου μιλήσει παραπάνω γιατί έπρεπε να φύγει...".

Έτσι, σε κάθε του προσέγγιση αυτός αισθανόταν να εξαντλείται η ενέργειά του όλο και γρηγορότερα, και ήταν όλη την υπόλοιπη μέρα στις μαύρες του.

Ερώτηση: Τι κάνει λάθος;

...

...

...

Απάντηση:

Περιμένει μια συγκεκριμένη ανταπόκριση, και όταν η απάντηση της άλλης δεν είναι αυτή που περιμένει, αισθάνεται άσχημα.

Περιμένει την άλλη να τον αποδεχτεί για να καθορίσει ο ίδιος το πόση αξία έχει και πώς θα αισθανθεί για τον εαυτό του.

Και με αυτό το μικρό παράδειγμα, θέλω να θίξω ένα τεράστιο θέμα της Ψυχολογίας.

Αυτό που λέμε "Κέντρο Αναφοράς", που με απλά λόγια είναι το "κέντρο του κόσμου σου", δηλαδή αυτό που θα καθορίσει το τι θα κάνεις, πώς θα λειτουργήσεις, τι θα σκεφτείς, αν θα αντιδράσεις ή όχι, και πώς.

Ξεκινάμε με την απλή ερώτηση:

Πού έχεις το κέντρο του κόσμου σου;

Το έχεις "έξω";

  • Στις αντιδράσεις των άλλων,
  • στα γεγονότα που γίνονται γύρω σου,
  • στα αποτελέσματα που έχεις και
  • στις ανταμοιβές ή ποινές που θα πάρεις;

Ή το έχεις "μέσα" σου;

  • Στο ποιος είσαι,
  • τι θα κάνεις εσύ,
  • τι θα πεις,
  • τι θα δοκιμάσεις,
  • πόση ενέργεια θα αφιερώσεις,
  • τι θα μάθεις,
  • ποιες είναι οι δυνάμεις σου και
  • πόσο θα βάλεις τον καλύτερό σου εαυτό στο κάθε τι που κάνεις;

Ας ξαναδούμε τον μικρό Κωστάκη σε ένα άλλο σενάριο.

Κάνει αυτά που κάνει και οι φίλοι του τον ρωτάνε "Πώς πήγε;"

Και αυτός απαντάει όλο ενθουσιασμό:

"Ρε φίλε πήγα και έκανα Το και Το και το Παράλλο. Μπορεί να έφαγα άκυρο, αλλά μου άρεσε που το δοκίμασα, και που τόλμησα και πήγα και μίλησα. Ποιος από σας θα είχε τα @@ να το κάνει αυτό;!;!"

Τι κάνει τη διαφορά;

Στο δεύτερο σενάριο, έβλεπε αυτός τι έκανε και τι δοκίμαζε, και δεν τον ένοιαζε τόσο η ανταπόκριση. Σκέψου to λίγο:

  • Σε ποιο σενάριο πιστεύεις περνούσε καλύτερα και σε ποιο χειρότερα;
  • Σε ποιο σενάριο πιστεύεις ότι θα του άρεσε να συνεχίσει την "τριβή", μέχρι που εν τέλει θα τα κατάφερνε και σε ποιο όχι;
  • Σε ποιο σενάριο πιστεύεις ότι αναπόφευκτα θα γίνει καλύτερος και σε ποιο ότι θα τα παρατήσει σύντομα αν συνεχίσει έτσι;
  • Σε ποιο σενάριο πιστεύεις ότι είχε περισσότερη ενέργεια, και σε ποιο ότι αισθανόταν άδειος μετά από κάθε του "αλληλεπίδραση/δοκιμή";

Όμως, εσύ, εγώ όλοι μας είμαστε ο μικρός Κωστάκης καθημερινά, και σε όλους μας τους τομείς!

Δεν ξέρω αν το είδες και αν το κατάλαβες, αλλά έθιξα αυτό το θέμα στο προηγούμενό μου άρθρο, στην αλληγορία "Πόσο θα μου πάρει να πετύχω τη Φώτιση;".

~Κάθε στιγμή έχουμε μία επιλογή.~

Ι: Αντιδραστικό Μοντέλο

Μπορούμε να επιλέξουμε να κατηγορήσουμε τις συνθήκες, τους άλλους ανθρώπους, την κυβέρνηση, την Ε.Ε., μέχρι και τα αστέρια (!).

Και να βρισκόμαστε στο πρώτο σενάριο.

Ας το πούμε ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ μοντέλο (σενάριο).

Σε αυτό το σενάριο:

- Το κέντρο του κόσμου σου (κέντρο αναφοράς) βρίσκεται κάπου "εκεί έξω"

Το επίκεντρο του πού εστιάζεις καθημερινά για να ερμηνεύσεις το οτιδήποτε, βρίσκεται κάπου "εκεί έξω".

- Υπάρχει κάποιος "νταής" (bully) που φταίει για όλα:

Είπαμε αυτός μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, το αντίθετο φύλο, κάποια εταιρία, οργάνωση, σύστημα, εταιρεία, το κράτος, η νοοτροπία του κόσμου, ή οποιοσδήποτε/οτιδήποτε θεωρείς πως φταίει για την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.

Μέχρι και τ'αστέρια μπορούν να παίζουν το ρόλο του νταή και να σε "τραμπουκίζουν" αν δεν είναι σωστά ευθυγραμμισμένα έτσι όπως τα θες.

Και αυτός ο "νταής" θα φταίει που όλα είναι έτσι στραβά.

- Είσαι το "θύμα" των περιστάσεων και όλων αυτών που συμβαίνουν "εκεί έξω": 

Αισθάνεσαι φυλακισμένος του παρελθόντος σου και θύμα των περιστάσεων.

Δεν κάνεις τίποτε άλλο πέρα απ'το να τονίζεις με τα λόγια σου, τις ιστορίες σου και τις πράξεις σου το

  • πόσο ανήμπορος είσαι,
  • πόσο λίγο έλεγχο της ζωής σου έχεις, και
  • πόσα πράματα δεν μπορείς να αλλάξεις,
  • πόσα σε χαλάνε, και
  • πόσα δεν είναι έτσι όπως θα έπρεπε.

Γενικότερα να παραπονιέσαι και να σου φταίνε τα πάντα.

Έχεις χάσει κάθε ίχνος ευθύνης της ζωής σου και των προβλημάτων σου, και κοιτάς αμέτοχος και παθητικά.

Πηγαίνεις "με τη ροή του ποταμού" (όπου και αν σε πηγαίνει αυτός).

- Περιμένεις έναν "Σωτήρα" να έρθει να σε σώσει: 

Περιμένεις κάποιος άλλος να αναλάβει την ευθύνη της κατάστασής σου, της ζωής σου και των προβλημάτων σου.

Περιμένεις κάποιον να έρθει να σε ξελασπώσει.

Μας έχουν αναθρέψει με τόσα λάθος πρότυπα (ή και καθόλου πρότυπα) για να στηριζόμαστε και να περιμένουμε να εμφανιστεί μία ηγετική φιγούρα να μας σώσει: 

  • ένας πολιτικός ηγέτης,
  • ένας υπερήρωας,
  • ένας γιατρός,
  • ένας επιστήμονας,
  • ένα μαγικό χάπι,
  • μία μαγική τροφή,
  • μία μαγική φόρμουλα,
  • μια μαγική επιστήμη,
  • μία μαγική τεχνική,
  • η εκκλησία ή κάποιο θείο μέλος της, ή
  • ο Χριστός με τη δευτέρα παρουσία
  • και τόσα άλλα παραδείγματα που θα παίξουν το ρόλο του "Σωτήρα" που θα έρθει να μας ξελασπώσει.

Αυτή η νοοτροπία σε οδηγεί στο να παραιτείσαι και να μην κάνεις ενεργά κινήσεις.

Παραμένεις παθητικός και αμέτοχος, "κοιτώντας την οθόνη της ζωής σου" και περιμένοντας κάτι να γίνει.

Το να κάθεσαι να προσεύχεσαι και να παρακαλάς με τη σκέψη σου δεν μετράει ως πράξη αλλά ως επαιτεία.

Εν τέλει:

  • Δίνεις στους άλλους τον έλεγχο της ζωής σου.
  • Είσαι ένας κομπάρσος στην ίδια την ταινία της ζωής σου, και οι "άλλοι" (κάπου εκεί έξω - "Νταήδες/Τραμπούκοι" και "Σωτήρες") είναι οι πρωταγωνιστές.
  • Εστιάζεις στα προβλήματα (τι πάει στραβά με αυτόν τον κόσμο) και όχι στις λύσεις (τι μπορεί να γίνει για αυτό) - με συνέπεια να γίνεσαι και συ μέρος του προβλήματος.

Το χαρακτηριστικό τρίπτυχο του αντιδραστικού μοντέλου είναι:

Όμως υπάρχει ένα άλλο μοντέλο, όπως είπαμε. Το δεύτερο:

ΙΙ: Προνοητικό Μοντέλο

Αντίθετα με το πρώτο, το δεύτερο σενάριο είναι που ο Κωστάκης εστιάζει στο:

  • τι έκανε σωστά ή λάθος,
  • τι μπορεί να βελτιώσει,
  • πειραματίζεται και δοκιμάζει, και
  • περνάει καλά με τον εαυτό του ανεξαρτήτως των "έξω" αποτελεσμάτων.

Ας το ονομάσουμε "Προνοητικό" μοντέλο (σενάριο). 

Κάθε φορά που κάνει κάτι, έχει ορίσει ως κάτι εσωτερικό, κάτι στον δικό του έλεγχο ως "Επιτυχία", και κυνηγάει αυτό.

Έτσι, σε αυτό το σενάριο έχουμε τα εξής χαρακτηριστικά:

Το κέντρο του κόσμου σου (κέντρο αναφοράς) βρίσκεται κάπου "μέσα" σου:

Το επίκεντρο που εστιάζεις καθημερινά για να ερμηνεύσεις το οτιδήποτε, βρίσκεται κάπου "μέσα" σου.

- Εσύ είσαι ο κεντρικός Ήρωας, Πρωταγωνιστής και Σκηνοθέτης της ταινίας της ζωής σου:

και οι "άλλοι" (οι κάπου εκεί έξω) είναι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, οι υποστηρικτές, οι προκλήσεις και οι κομπάρσοι.

Κανένας ήρωας όμως δεν έγινε ήρωας απ’το πουθενά.

Αν το καλοσκεφτείς, ακόμη και με τους σουπερ-ήρωες, όλοι περάσαν περιόδους τεράστιας πίεσης, έντασης, στρες και αναπροσαρμογών:

  • άλλον τον τσίμπησε μεταλλαγμένη αράχνη,
  • άλλος έφυγε απ’τον πλανήτη του την ώρα που καταστρεφόταν,
  • άλλου πήγε κάποιο πείραμα πολύ στραβά
  • και κάποιου άλλου του καταστράφηκε όλη η ζωή - σχέσεις, οικονομικά και υγεία ταυτόχρονα.

Όμως...

- Δεν υπάρχουν Νταήδες - υπάρχουν μόνο προκλήσεις, μεγάλες και μικρές:

  • Αναλαμβάνεις την ΠΛΗΡΗ ευθύνη της ζωής σου,
  • είσαι υπεύθυνος των επιλογών σου, και
  • αρνείσαι να αποδώσεις το "φταίξιμο" σε άλλους εκτός από εσένα.

Ξέρεις ότι ρίχνοντας το φταίξιμο αλλού, δίνεις και τον έλεγχο της ζωής σου, μαζί.

Ξέρεις πως «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο», και αποδέχεσαι τις προκλήσεις και τις αντιμετωπίζεις αντί να κάθεσαι να περιμένεις κάποιον να σε σώσει, γιατί...

- Δεν περιμένεις κάποιον Σωτήρα να έρθει να σε σώσει.
Δεν πιστεύεις στους Σωτήρες.
Αλλά πάντα χρειάζεσαι και έχεις στο πλευρό σου Διδασκάλους:

  • Ξέρεις ότι δεν θα έρθει κανένας.
  • Δεν περιμένεις κάποιον ή κάτι να σου αλλάξει τη ζωή, αλλά ενεργά κυνηγάς καταστάσεις να αντιμετωπίσεις.
  • Παίρνεις μαθήματα.
  • Βρίσκεις άτομα που έχουν αντιμετωπίσει τα ίδια προβλήματα και τους συμβουλεύεσαι.
  • Είσαι ανοιχτός σε ιδέες και λύσεις.

Ξέρεις ότι τα «μαγικά χάπια», τα σεμινάρια, τα βιβλία, η θρησκεία και όλα τα υπόλοιπα δεν θα σου αλλάξουν τη ζωή από μόνα τους.

Αλλά αν μπορούν να σε βοηθήσουν κάπως, θα τα αξιοποιήσεις σα διδασκάλους σου και φίλους σου.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι εκεί για να σου λύσουν τα προβλήματα και να αναλάβουν τις ευθύνες της δικής σου εξέλιξης.

Όσους διδασκάλους και να'χεις, ξέρεις ότι εσύ φέρεις τον τελευταίο λόγο για τη ζωή σου.

Ό,τι και να γίνει, εν τέλει, εσύ είσαι αυτός που θα πρέπει να κάνεις κάτι για να αλλάξουν τα πράματα.

Και ξεκινάς πρώτα από τον εαυτό σου.

"Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο"
~Γκάντι~
(ναι, αυτό εννοούσε, μην ζητάς ν'αλλάξουν οι άλλοι, αλλά άλλαξε τον εαυτό σου πρώτα.
Απ'αυτό είναι και το "σύνθημα" του site πάνω πάνω)

Εν τέλει:

  • Ξέρεις ότι είσαι ελεύθερος κάθε στιγμή να επιλέξεις το πού θα εστιάσεις και το πώς θα ερμηνεύσεις το κάθε τι για να γυρίσεις την ιστορία υπέρ σου. Και μπορείς να επιλέξεις να δεις το οτιδήποτε σαν πρόκληση που πρέπει να βρεις μια λύση και να ανταπεξέλθεις, και ότι αυτό θα σε κάνει καλύτερο.
  • Εστιάζεις στις λύσεις και όχι στα προβλήματα - με συνέπεια να γίνεσαι και συ μέρος της λύσης.

Το χαρακτηριστικό τρίπτυχο του προνοητικού μοντέλου είναι:

Κλείνοντας με τον μικρό Κωστάκη...

Ο Κωστάκης λοιπόν, διαβάζει αυτό εδώ το άρθρο.

Έτσι, αποφασίζει να ακολουθήσει το δεύτερο, το προνοητικό μοντέλο, και αρχίζει να πειραματίζεται στην προσέγγισή του.

Αρχίζει περισσότερο να παρατηρεί τι κάνει αυτός και να σπρώχνει τον εαυτό του όσο μπορεί.

Σταματά να νοιάζεται για αυτά που δεν μπορει να ελέγξει όπως πχ. το τι θα σκεφτούν οι άλλοι και τι προβλήματα έχει η κυβέρνηση ή η εκάστοτε κοινωνία...

Και κάνει το καλύτερο με αυτά που έχει.

"Λένε πως η ζωή είναι σαν ένα παιχνίδι με χαρτιά: Δεν μπορείς να ελέγξεις τι σου έρχεται στο χέρι, αλλά θα πρέπει να παίξεις όσο καλύτερα μπορείς με το "χέρι" που σου ήρθε."

Click to Tweet

Μεταθέτει την "Επιτυχία" (δες προηγούμενο άρθρο "Τι είναι η πραγματική επιτυχία για εσένα;") και τους στόχους του από κάτι εξωτερικό και εκτός του δικού του ελέγχου, σε κάτι εσωτερικό, σε κάτι που μπορεί να ελέγξει, και μπορεί εν τέλει να φτάσει.

Έτσι αυτός συνεχίζει να βελτιώνεται.

Όσοι αργότερα βλέπουν τα αποτελέσματά του και τη συμπεριφορά του, τους αγγίζει.

Δημιούργησε αρκετούς επικριτές - ανθρώπους που τον σχολιάζουν αρνητικά γιατί δεν είναι σαν κι αυτούς, διαφέρει - είναι τρελός, είναι ανώμαλος λένε.

Αυτή είναι η εξήγησή τους, που δεν επαναπαυόταν και πίεζε συνεχώς τον εαυτό του τόσο πολύ (να γίνει καλύτερος).

Άλλοι το απέδωσαν στα γονίδιά του ή στην ιδιαίτερα υψηλή ευφυΐα του, ή στην καλύτερη ανατροφή του ή στο ότι "είναι στο χαρακτήρα του", ή στην καλύτερη δικτύωση και "κοννέ" του.

"Είναι κάτι ξεχωριστό, δεν είναι άνθρωπος, είναι εξωγήινος αυτός" λένε.

"Οι υπόλοιποι θνητοί, εμείς, δεν μπορούμε να τα κάνουμε αυτά" λένε.

Όμως κάποιοι τον ακολούθησαν και του επέτρεψαν να τους επηρεάσει

Νέοι ορίζοντες και δυνατότητες άνοιξαν - είδαν τον εαυτό τους σε αυτόν.

Και έτσι έναν έναν άνθρωπο τη φορά, ο Κωστάκης αλλάζει τον κόσμο, γιατί ξεκίνησε από τον ίδιο του τον εαυτό - τον πρωταγωνιστή της ταινίας του, και τον μόνο ήρωα που μπορούσε να ελέγξει τι θα κάνει και τι θα σκεφτεί.

Και συνεχίζει να εξελίσσεται και να πειραματίζεται και να παίζει γιατί ΑΠΛΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ η διαδικασία.

Αισθάνεται Επιτυχής, ανεξαρτήτως του τι θα πουν ή κάνουν οι άλλοι.

Είναι τρόπος ζωής πλέον.

Αυτή η πορεία μπορεί να φαίνεται ή και να γίνεται ανά περιόδους επώδυνη, ή μοναχική, ή ζόρικη.

Μπορεί να πιεστεί, να κλάψει, να φτάσει μέχρι και σε σημεία απόγνωσης.

Όμως ξέρει πως όλα αυτά δε συγκρίνονται με αυτά που θα αισθανόταν αν έμενε αμέτοχος.

Δεν συγκρίνονται με όλα αυτά που θα αισθανόταν αν ξεγελούσε τον εαυτό του και έλεγε πως "έλα μωρέ, καλά είμαι και έτσι, υπάρχουν και χειρότερα" και καθόταν εξ αρχής και κλεινόταν στη σπηλιά του.

Σίγουρα εξ αρχής ήταν πιο εύκολο το να "χρυσώσει το χάπι", να επαναπαυθεί στις ανέσεις του και να αρχίσει να ρίχνει το φταίξιμο σε άλλους. 

Όμως αποφάσισε ότι θα δώσει διαφορετική τροπή και ερμηνεία στην ταινία της ζωής του.

Είχε δει τι είναι δυνατόν, είχε πάρει το "μπλε χάπι" (βλέπε Matrix #1, όχι τίποτ'άλλο...), και δεν υπήρχε πλέον επιστροφή.

Ήταν, βέβαια, "καταδικασμένος" όλη την υπόλοιπη ζωή του να προσπαθεί να φτάσει το όραμα, να καταφέρει τα ιδανικά του.

Σίγουρα δεν είναι μια ζωή για όλους, και είναι προσωπική η επιλογή του καθενός μας.

Όμως σιγά σιγά έμαθε πώς να "ψυχαγωγεί" τον εαυτό του, να βελτιώνεται και να περνάει καλά με την όλη διαδικασία και την καθημερινότητά του...

Πλέον έγινε πιο εύκολο να λειτουργεί έτσι, παρά να κάθετε αμέτοχος, κοιτώντας τους άλλους και περιμένοντας κάποιον να έρθει να τον σώσει...

Γιατί ήξερε πώς κανένας δεν θα έρθει.

Έτσι άρχισε να έχει όλο και πιο έντονες στιγμές ευτυχίας και κορυφαίες στιγμές (peak experiences).

Σίγουρα δεν ήταν όλα ρόδινα συνεχώς.

Αλλά τα κάτω του άρχισαν να είναι όλο και καλύτερα σε σχέση με πριν.

Και τα πάνω του άρχισαν να είναι σκέτη μαγεία. 

Και έτσι έζησε και ζει μια ευτυχισμένη ζωή... :)

Σειρά σου:

1. Ποιο μοντέλο πιστεύεις ότι χρησιμοποιείς για να ερμηνεύεις τα γεγονότα; Πού είναι το κέντρο του κόσμου σου; Έξω από εσένα, ή μέσα σου;

Ποιος ή τι παίζει τον κάθε ρόλο στο πρώτο σενάριο, και ποιος ή τι μπορεί να παίξει τον αντίστοιχο ρόλο στο δεύτερο σενάριο;

2. Θυμίσου τι είπα παραπάνω και τα χαρακτηριστικά του δεύτερου σεναρίου με εσωτερικό κέντρο αναφοράς.

Τι μπορείς να κάνεις για να αλλάξεις την τροπή της ιστορίας σου;

3. Τι θα μπορούσες να κάνεις σε τακτική βάση που να σε πήγαινε στο δεύτερο, σενάριο με εσωτερικό κέντρο αναφοράς;

Τι να σταματήσεις απ'αυτά που κάνεις και σε κρατάνε στο πρώτο σενάριο;

Καλή επιτυχία.

Εάν θες να εκτινάξεις τις επιδόσεις σου στο διάβασμα, αυτό το άρθρο είναι μόνο η αρχή. Ποια είναι τα πιο συχνά προβλήματα των μαθητών και των φοιτητών ή όσων έχουν διάβασμα;

1 - "Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ."

2 - "Δεν έχω όρεξη να διαβάσω."

Γι'αυτό το λόγο δημιούργησα ένα πακέτο με όχι 1, όχι 2, αλλά 3 απαραίτητα και άμεσα εφαρμόσιμα video Courses, το οποίο το ονόμασα  “Μόνο τα Σ.Ο.Σ.” - για πρακτικές και άμεσες λύσεις σε Συγκέντρωση, Όρεξη, και Συνήθειες


Από τα 3 Course του πακέτου, πληρώνεις μόνο τα δύο. Το 3ο είναι δώρο από εμένα.  Επίσης θα λάβεις και αρκετό έξτρα υλικό - Webinar Recordings και άλλα.


Μπες και δες περισσότερες πληροφορίες στη σελίδα.

Αν σου άρεσε αυτό το άρθρο μοιράσου το με τους φίλους σου ή στείλτο σε κάποιον που ξέρεις ότι θα τον βοηθήσει!

4 σκέψεις για το “Ο καθοριστικός παράγοντας της ευτυχίας σου”

  1. Είναι πραγματικά ευλογία να μπορείς να γράψεις με τόσο απλά λόγια, τόσο μεγάλες αλήθειας για τη ζωή. Όλοι που αναζητούμε κάτι καλύτερο στη ζωή μας, έχουμε νοιώσει ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι η πραγματική κατάσταση. Μερικές φορές πρέπει να φτάσουμε μακριά για να το καταλάβουμε, να το συνειδητοποιήσουμε και πόσο μακριά ακόμα για να βιώσουμε αυτήν την αλλαγή! Προσωπικά είμαι πλέον στο σημείο της πράξης, αφού μου πήρε αρκετό καιρό η συνειδητοποίηση της κατάστασης και της αλλαγής που πρέπει να γίνει.

    Ευχαριστώ :)

  2. Μόλις χθες ανακάλυψα το σαιτ σου και με έχεις πορώσει, το συγκεκριμένο άρθρο έγινε το αγαπημένο μου. Σε ευχαριστώ και συνέχισε έτσι! :)

Γράψε την άποψή σου, σχόλια ή κάποια ιδέα σου, εδώ :)

Scroll to Top