Πώς θα ξέρεις ποιος είναι ο Αληθινός σου Προορισμός; (ιστορία Γιώργου part 4)

Σε έναν του καφέ τους ο Γιώργος με τον διευθυντή του, πιάσαν την κουβέντα που είχαν αφήσει στη μέση την προηγούμενη φορά

«Δεν μου λες ρε Παναγιώτη, είπαμε ότι δε μετράει τόσο ο προορισμός, όσο το ταξίδι, και ότι ο δρόμος, οι λύσεις και οι ευκαιρίες θα εμφανίζονται καθ’οδόν.

Αλλά πώς ξέρεις ότι έχεις τον σωστό προορισμό;

Πώς ξέρω εγώ ότι από όοοολα αυτά που μου αρέσουν, αυτός είναι ο αληθινός προορισμός μου;

Πώς μπορώ να τον ξεχωρίσω από τον θόρυβο που κάνουν όλα τα υπόλοιπα που θέλω;

Και πάνω απ’όλα – πώς ξέρω ότι δε θα το μετανοιώσω στην πορεία;» ρωτάει ο Γιώργος.

Ο Παναγιώτης ανακάθεται λίγο στην καρέκλα του και του λέει χαμηλόφωνα, ψιθυρίζοντας σχεδόν, σαν να του αποκαλύπτει ένα μεγάλο μυστικό:

«Ο αληθινός προορισμός είναι αυτό που θες περισσότερο απ’όλα τ’άλλα, και δε θα το μετανοιώσεις όσες δυσκολίες και να αντιμετωπίσεις.

Ο αληθινός προορισμός είναι αυτός που θα σε γεμίσει μεν, αλλά σε φοβίζει περισσότερο απ’όλους τους άλλους.

Είναι αυτός που έχει τον πιο δύσκολο δρόμο για σένα

Δεν θα τον παραδεχτείς και δε θα σου φανερωθεί αμέσως.

Αλλά είναι αυτό που εάν δεις κάτι αντίστοιχο σε κάποια ταινία δακρύζεις.

Εάν δεις κάποιον να το έχει, να το ζει ή να παλεύει προς τα εκεί, τον ζηλεύεις μέσα σου.

Όχι με την κακή έννοια, αλλά με την καλή – αυτή που λες στον εαυτό σου «θέλω και εγώ…».

Είναι αυτό που μπορεί να το ήθελες από μικρός, αλλά αργότερα όσο μεγάλωνες, ήρθαν οι ενήλικες με τις δικές τους ανασφάλειες και περιορισμούς για τον κόσμο και σου είπαν “καλά τα όνειρα, αλλά γίνε ρεαλιστής, ο κόσμος δε δουλεύει τόσο απλά, πρέπει να κάνεις κάτι για να επιβιώσεις.”

Ή μπορεί να μη σε περιόρισαν άμεσα, αλλά έμμεσα – να προέβαλαν πάνω σου τις δικές τους επιθυμίες, απωθημένα και όνειρα που είχαν μικροί αλλά αγνοήσαν για πάρα πολύ καιρό, και να σε σπρώξαν προς τα εκεί – προς τον δικό τους δρόμο.

Έναν δρόμο που δεν είναι δικός σου.

Πρόσεχε μην ακολουθήσεις τους δρόμους τους άλλους, γιατί μπορεί να μην είναι ο δικός σου δρόμος.

Ο αληθινός σου δρόμος είναι αυτό που αναβάλλεις συνεχώς..

…Και προσπαθείς να ξεχαστείς με πιο εύκολους μικρο-προορισμούς και επιτυχίες, προκειμένου να αποσπάσεις την προσοχή σου από αυτό που είναι το δύσκολο και το καλύτερο για σένα…

Γιατί νομίζεις ότι ο κόσμος καταλήγει σε τόσους εθισμούς που του μουδιάζουν το μυαλό;

Ίσως βέβαια να τον θεωρούσες υπεράνω των ικανοτήτων σου και γι’αυτό να τον απέρριπτες μονομιάς μέχρι τώρα. 

Και επειδή τον θεωρούσες ακατόρθωτο, αυτό συνεχίζει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.

Ενώ ξέρεις πολύ καλά μέσα σου ότι αυτό είναι αυτό που ήθελες εξ αρχής.

Ξέρεις ότι αυτό θα σου φέρει τη μεγαλύτερη χαρά, ικανοποίηση, πληρότητα, αυτοσεβασμό και αναγνώριση.

Όμως σου λέω: αυτός είναι η Νέα σου Ιθάκη.

Το επόμενο βήμα για σένα λοιπόν, είναι να καθορίσεις αυτό:

Τι φοβάσαι περισσότερο απ’όλα;

Τι θα ήθελες, αλλά έχει τόσο πολύ κόπο, ενέργεια και δυσκολίες που σε αποθαρρύνει;

Τι είναι αυτό που σε θολώνει από τη δυσκολία, και καταλήγεις να ασχολείσαι με δευτερεύοντα και τριτεύοντα πράγματα και επιτυχίες;

Τι είναι ο μεγαλύτερος και πιο δύσκολος στόχος που θα μπορούσες να θέσεις;

Τι είναι αυτό που λες – ναι, θα το ήθελα, αλλά αποκλείεται εγώ να τα καταφέρω;

Πίστεψε στον εαυτό σου.
Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα.
Γιατί αν δεν το κάνεις εσύ,
κανένας άλλος δεν πρόκειται να το κάνει για εσένα.

Κάτσε και συζήτησέ το με τον εαυτό σου.

Κάνε τις ερωτήσεις* των κλίσεων και των δυνάμεών σου (για τους συνδρομητές έχω pdf 25+33extra ερωτήσεων, μερικές εκ των οποίων είναι οι παρακάτω – γράφεσαι στη δεξιά στήλη).

Σκέψου και απάντα τις εξής ερωτήσεις για να βρεις πού είσαι δυνατός.

  • Τι σε κάνει πιο ευτυχισμένο στη ζωή σου; Τι σε ενθουσιάζει;
  • Τι θα έκανες εάν ήξερες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχεις;
  • Τι φοβάσαι περισσότερο για την επόμενη γεννεά;
  • Εάν μπορούσες να είσαι μέρος του κοινού, στην δική σου κηδεία (100+ χρονών), τι θα ήθελες να ακούσεις τους ανθρώπους να λένε για εσένα;
  • Ποιας Επανάστασης θα ήθελες να ηγηθείς;

Όλες αυτές τις ερωτήσεις, γράψ’τες κάπου, και πάρ’τες μαζί σου σε ένα ήρεμο μέρος.

Που ξέρεις ότι δε θα σε ενοχλήσουν για τουλάχιστον μία ώρα.

Μπορείς στο δάσος, ή σε μία ωραία καφετέρια ή έναν κήπο στο κέντρο ή σε μία βιβλιοθήκη.

Όπου σε εμπέει περισσότερο.

Και κάτσε και γράψε ασταμάτητα.

Άφησε ελεύθερο το μυαλό σου.

Μη κριτικάρεις καμία ιδέα. Μην κριτικάρεις τίποτα.

Το νόημα είναι να τα βγάλεις από μέσα σου στο χαρτί απευθείας, με όσο λιγότερη λογοκρισία γίνεται.» κατέληξε ο Παναγιώτης.

Μετά από όλες αυτές τις ερωτήσεις, ο Γιώργος είχε μείνει άναυδος.

Απαντήσεις είχαν αρχίσει να ξεπηδούν στο μυαλό του, σκέψεις, ιδέες και όνειρα από καιρού ξεχασμένα.

Αφού τις κατέγραψε ο Γιώργος και τις συζήτησαν λίγο, τον ευχαρίστησε και έφυγε.

Στον δρόμο για τον γυρισμό άρχισε να σιγοσφυρίζει χαρούμενος.

Είχε πολύ καιρό να το κάνει.

Σημειώσεις:

**Αυτές, και αρκετές ακόμα ερωτήσεις, έχω στο (ανανεωμένο) pdf για τους συνδρομητές – 25 βασικές (+33 έξτρα) ερωτήσεις για να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου – και έτσι να μπορείς να κάνεις πιο συνειδητά τα επόμενά σου βήματα.

Συνδρομητής μπορείς να γίνεις στα δεξιά βάζοντας το email σου και επιβεβαιώνοντάς το θα σου αποσταλλεί το link να τα κατεβάσεις.**

Αν σου άρεσε, like + share στο Facebook (ή όπου αλλού θες) :)

Αν θες να διαβάσεις περισσότερα για το ποιοι είναι οι 4 πιο συνηθισμένοι λόγοι που φοβόμαστε να πάρουμε αποφάσεις και το αναβάλλουμε συνεχώς – και πώς μπορούμε να τους ξεπεράσουμε, κοίτα εδώ: Οι 4 κύριοι λόγοι που δεν παίρνουμε αποφάσεις

Προηγούμενη ιστορία εδώ – Μέρος 3: Τι περιμένεις για να ξεκινήσεις το ταξίδι;

Επόμενη ιστορία εδώ – Μέρος 5: Τι και αν το μετανοιώσω αυτό που επέλεξα;

Γράψε την άποψή σου, σχόλια ή κάποια ιδέα σου, εδώ :)

Scroll to Top