Μήπως σαμποτάρεις τον εαυτό σου χωρίς να το καταλάβεις;

Μέσος χρόνος ανάγνωσης: ~10 λεπτά.

Συνεχίζουμε απ’το προηγούμενο άρθρο που είχα γράψει σχετικά με το “αυτο-σαμποτάρισμα”: “Ο άγνωστος πόλεμος μέσα μας

Αρχικά, για να μπορέσεις να ξεχωρίσεις αν σαμποτάρεις τον εαυτό σου ή όχι, θα πρέπει να κατανοήσεις κάποια πράγματα πολύ βασικά, και ακριβώς στη ρίζα αυτού του θέματος.

Τι σημαίνει Υπευθυνότητα, ποιος είναι υπεύθυνος για το πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, όλα μας τα προβλήματα, επιτυχίες, τυχερά και ευκαιρίες.

Υπευθυνότητα και Νόμος Αιτίου – Αποτελέσματος

Πιστεύω ακράδαντα στην ΠΛΗΡΗ ευθύνη του καθενός μας για τον κάθε τομέα της ζωής του, σύμφωνα με τον νόμο του αιτίου και του αποτελέσματος – εμείς και οι επιλογές μας είμαστε που έχουμε φέρει τον κάθε τομέα της ζωής μας εκεί που είναι, είτε το έχουμε καταλάβει είτε όχι. Δεν πιστεύω στην τύχη. Η τύχη μπορεί να σου φέρει ένα τζόκερ. Το τι θα το κάνεις αυτό όμως και πώς θα είσαι μετά από έναν χρόνο, δεν έχει να κάνει με τύχη. Οι σχέσεις μας, τα οικονομικά μας, τα πάντα στη ζωή μας, είναι έτσι όπως είναι γιατί εμείς τα κάναμε έτσι. Γιατί για κάθε αποτέλεσμα υπάρχει από πίσω και ένα αίτιο.

Εδώ κρύβεται ένα μυστικό. Βλέπεις, στον οποιοδήποτε τομέα της ζωής μας, εάν τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα θέλουμε, τότε κάτι πάει λάθος με τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Γιατί ο τρόπος που σκεφτόμαστε καθοδηγεί τις πράξεις μας, και αυτές στη συνέχεια μας φέρνουν τα αποτελέσματα. Τις περισσότερες φορές, ο χάρτης που έχουμε για την πραγματικότητα έχει πολλές ανακρίβειες και λάθη, και αυτό είναι το πρόβλημα. Ο χάρτης δεν είναι η πραγματικότητα. (βλέπε προηγούμενο άρθρο εδώ)

Επομένως, εάν τα πράγματα ΔΕΝ είναι έτσι όπως τα θέλουμε τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε το ΠΟΥ κάνουμε λάθος, τι πιστεύουμε που δεν ισχύει, και γενικά να αρχίσουμε να αμφισβητούμε διάφορες πεποιθήσεις που μας αποδυναμώνουν, βρίσκοντας ενδυναμωτικές εναλλακτικές.

(Πχ: Δεν έχω χρόνο = αποδυναμωτική πεποίθηση = λανθασμένη πεποίθηση –> Ο χρόνος μου είναι πάντα αρκετός για αυτά που είναι πιο σημαντικά για μένα, και ακόμα και να μην υπάρχει, θα τον βρω = ενδυναμωτική πεποίθηση = σωστή πεποίθηση).

Πολλοί άνθρωποι πάνω στον πλανήτη αυτή τη στιγμή ζουν τα όνειρά τους, καταφέρνουν τους στόχους τους, και ίσως και να έχουν καταφέρει πολλά απ’αυτά που θα ήθελες και εσύ να καταφέρεις :)

Το μέλλον και το παρελθόν, ο “Παράδεισος” και η “Κόλαση”, βρίσκονται ήδη πάνω στη Γη, απλά είναι ανίσως κατανεμημένα.

Η διαφορά αυτών που ζουν τα όνειρά τους και την ζωή που πάντα ήθελαν, με εσένα ποια είναι;

Ότι αυτοί, στον συγκεκριμένο τομέα, έχουν μια νοοτροπία που λειτουργεί σε τέλεια αρμονία με την πραγματικότητα, τη φύση των πραγμάτων, και με τα αποτελέσματα που θέλουν.

Αυτός που σε εμποδίζει να καταφέρεις εν τέλει όλα όσα θες, όλα για τα οποία αγωνίζεσαι να πετύχεις, όλα όσα ήθελες από μικρό παιδί και όσα όνειρα μπορεί να έχεις, είναι ο Σαμποτέρ σου.

Σε σαμποτάρει στη ζωή σου, στις σχέσεις σου, στη δουλειά σου, και στο να μην ξεκινήσεις πολλά που θα ήθελες να κάνεις. Μπορεί μάλιστα να σε βάλει να κάνεις ακριβώς τα αντίθετα απ’αυτά που θες, χωρίς να τον καταλάβεις καν.

Είναι αυτός που συνεχίζει και λέει συνεχώς την ίδια ιστορία: “γιατί αυτό δεν μπορεί να γίνει” ή “γιατί αυτό θα αποτύχει”, ή “γιατί δεν έχω χρόνο”, “λείπει το ένα”, “λείπει το άλλο”, “αυτό και εκείνο φταίνε που είναι ακόμα τα πράγματα έτσι”, κ.ο.κ.

Άλλοι τα ρίχνουν στην “τύχη”. Άλλοι μεμψιμοιρούν ότι έτσι γεννήθηκαν και έτσι είναι από μικροί, και δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Άλλοι κατηγορούν την κοινωνία, ή το σύστημα, ή τους γονείς τους, ή το πώς μεγάλωσαν. Στον ένα φταίει το ένα, στον άλλον το άλλο. Το θέμα όμως είναι ότι όπως και να’χει, δεν έχουν αυτά που θέλουν στη ζωή τους. Ενώ άλλοι ζουν ήδη το όνειρο.

“Οι άνθρωποι πάντα κατηγορούν τις συγκυρίες για αυτό που είναι. Εγώ δεν πιστεύω στις συγκυρίες. Οι άνθρωποι που προχωρούν σε αυτόν τον κόσμο είναι αυτοί που αναζητούν τις συνθήκες που επιθυμούν, κι αν δεν μπορούν να τις βρουν, τις δημιουργούν οι ίδιοι.”
~ George Bernard Shaw

Το θέμα είναι να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Ό,τι και να φταίει, χωρις να αναλάβουμε την ευθύνη της παρούσας κατάστασής μας, απαρνούμαστε τον βασιλικό θρόνο της εξουσίας της ζωής μας, και τον παραδίδουμε αμαχητί στο εξωτερικό περιβάλλον: ανθρώπους, γεγονότα και καταστάσεις. Έτσι, συμπεριφερόμαστε σαν 5άχρονα που περιμένουν τη μανούλα τους να τα ταΐσει και γκρινιάζουν, και την κατηγορούν που καθυστερεί, αντί να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε με αυτά που έχουμε.

“Αν δεν κυνηγήσεις αυτό που θες, ποτέ δεν θα το’χεις. Αν δεν ρωτήσεις, η απάντηση θα είναι πάντα όχι. Αν δεν κινείσαι, είσαι πάντα στην ίδια θέση.” ~Nora Roberts

Όλοι οι επιτυχημένοι άνθρωποι στον κόσμο είχαν, έχουν, και θα έχουν το εξής κοινό: απο κάποιο σημείο και πέρα, αποφασίζουν να αναλάβουν την ΠΛΗΡΗ ευθύνη της ζωής τους, για τις επιλογές τους και τις ενέργειές τους, χωρίς δικαιολογίες, άλλοθι και κατηγόριες. Ούτως ή άλλως η οικονομία ίδια είναι για όλους, όλοι 24 ώρες έχουμε μέσα στην ημέρα μας, και πολλές συνθήκες είναι κοινές. Ίσως να αλλάζει λίγο η αφετηρία μας, αλλά αυτό δεν καθορίζει και την πορεία μας. Αυτό που αλλάζει είναι η αντίληψη και οι πράξεις μας.

Είναι ώρα λοιπόν να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε τα λόγια και τις πράξεις του Σαμποτέρ μας, ώστε τουλάχιστον να αντιληφθούμε ποια είναι αντίδραση φόβου – η ψευδαίσθηση του ορίου – , και ποιο είναι πραγματικό όριο. Γιατί

Με καλύτερη επίγνωση, μπορείς να κάνεις καλύτερες επιλογές. Και με καλύτερες επιλογές, θα πάρεις καλύτερα αποτελέσματα.

Ποια είναι τα Σημάδια να καταλάβεις τον Σαμποτέρ;

Πώς μπορείς να ξέρεις ότι σαμποτάρεις τον εαυτό σου; Ποια είναι τα σημάδια που θα μπορούσες να αναγνωρίσεις, και να πεις, “Οπ! ο σαμποτέρ παίζει τώρα!”;

Κατ’αρχάς, γιατί θες να τα ξέρεις αυτά τα σημάδια;

Για να μπορείς να αντιληφθείς πότε έχεις πλησιάσει στα νοητά όριά σου. Στα όριά σου είναι που θα φωνάζει όλο και πιο δυνατά ο σαμποτέρ. Θα προσπαθεί όλο και πιο σκληρά να σε αποτρέψει, θα σου εμφανίζει όλο και περισσότερη αντίσταση και εμπόδια (συνήθως νοητά και ψευδή).

Αυτή η συνειδητότητα, δεν πρόκειται να εξαφανίσει τελείως τον φόβο. Θα σου δώσει όμως να καταλάβεις ότι είναι μια ψευδαίσθηση, ένα παιχνίδι του μυαλού που σου παίζει ο σαμποτέρ. Αυτό και μόνο είναι ικανό να σου δώσει το θάρρος να το αντιμετωπίσεις και να περάσεις από μέσα του, κατανοώντας ότι όσο τρομαχτικό και να’ναι, είναι ψεύτικο.

Θυμάμαι για παράδειγμα όταν έγραφα το βιβλίο μου για να το ανεβάσω αρχικά εδώ δωρεάν στο NSM. Όσο πιο κοντά έφτανα στο τέλος, τόσο περισσότερο φώναζε ο σαμποτέρ. Τόσο περισσότερες δικαιολογίες άκουγα το μυαλό μου να σκαρφίζεται. Τόσο περισσότερες δυσκολίες “τύχαινε” να μου εμφανίζονται. Όλο και περισσότερα πράγματα έλεγα ότι πρέπει να κάνω. Ήμουν σε πόλεμο και δεν το ήξερα.

Μετά από όλο αυτό το τελευταίο διάστημα και όλα αυτά που έμαθα, μπορώ να σου πω με σιγουριά, ότι ο σαμποτέρ σου παίζει παιχνίδια μαζί σου όταν:

1) Περιμένεις την τελειότητα για να κάνεις την κίνηση που θα αλλάξει το παιχνίδι.

Η ιδέα για το βιβλίο στο Amazon, υπήρχε 8 μήνες προτού το δημοσιεύσω. Όλο έλεγα θα το κάνω, όλο θα το κάνω, και θα το κάνω, αλλά συνεχώς έλεγα πως θέλει λίγη παραπάνω βελτίωση, λίγη παραπάνω διόρθωση, λίγο απ’αυτό, λίγο απ’τ’άλλο…. Ενώ απλά θα μπορούσα εν τέλει να το βγάλω έτσι όπως είναι – με τις ατέλειές του – και να το διορθώσω στην πορεία. Πράγμα που και εν τέλει έκανα απ’τη στιγμή που κατάλαβα το παιχνιδάκι του σαμποτέρ…

Πόσες φορές έχουμε μια ιδέα, που εάν την πραγματοποιήσουμε, ξέρουμε ότι θα αλλάξει η ζωή μας – ή κάποια πτυχή της – σε μεγάλο βαθμό; Και όμως το καθυστερούμε γιατί περιμένουμε να “τα φτιάξουμε όλα τέλεια” πρώτα; Και αυτή η τελειομανία γίνεται παιχνιδάκι του σαμποτέρ, που όλο και σε καθυστερεί, και εν τέλει το αφήνεις έτσι στο τέλος και δεν το κάνεις καν…

Ο ίδιος είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι δεν γυμνάζονται – περιμένουν την τελειότητα: να έχουν γυμναστή, να έχουν πρόγραμμα, να έχουν όρεξη, να είναι ξεκούραστοι, να έχουν ένα τρίωρο ελέυθερο, να έχουν το φαγητό έτοιμο για μετά, να έχουν παρέα, τα φεγγάρια να είναι ευθυγραμμισμένα και οι γάτες να νιαουρίζουν όλες μαζί. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν θα υπάρχει τελειότητα. Και εάν τύχει, τότε αυτό θα είναι εξαιρετικά λίγες φορές.

Εάν περιμένεις αυτές τις λίγες φορές, τότε να ξέρεις ότι και αυτά που θα κάνεις, και τα αποτελέσματά σου επίσης θα είναι εξαιρετικά λίγα.

Οι περισσότερες επιχειρήσεις περιμένουν μέχρι το νέο τους προϊόν να είναι τέλειο και έτοιμο, και μόνο τότε θα το παρουσιάσουν. Οι ηγετικές εταιρίες όμως, είναι αρχηγοί του να βγάζουν κάτι σε “πρωτότυπο”, σε “μπέτα έκδοση ή δοκιμαστική έκδοση”, και μέσα από την τριβή με τον πελάτη, μέσα από τα παράπονα, αυτά που τους αρέσουν, τις αλλαγές που θέλουν κλπ, το τροποποιούν και στη συνέχεια το κυκλοφορούν κανονικά.

Οι περισσότεροι όμως φοβούνται να παρουσιάσουν κάτι σε μη τελειωμένη έκδοση. Και αυτό είναι παιχνιδάκι του σαμποτέρ τους, γιατί -φοβάται-. Φοβάται “τι θα πει ο κόσμος”. Φοβάται μην χάσει την αγάπη και την εύνοια του κόσμου. Και αυτό είναι το τραγικό τους λάθος που δεν τους επιτρέπει να γίνουν από τις καλύτερες επιχειρήσεις στον κόσμο.

2) Είσαι απασχολημένος κυνηγώντας την ουρά σου, αντί να επιτυγχάνεις Αποτελέσματα.

Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να κάνει πράγματα που φαίνονται σημαντικά εκείνη τη στιγμή, αλλά ξέρεις ότι ΔΕΝ είναι τα πιο σημαντικά που θα έπρεπε να κάνεις…; Ποια είναι τα πράγματα που ΞΕΡΕΙΣ ότι σε 5 ή σε 10 χρόνια δεν θα έχουν καμία σημασία;

Τι εάν όλη αυτή η τρεχάλα, το να είσαι συνέχεια φαινομενικά απασχολημένος με κάτι “σημαντικό” (εκείνη τη στιγμή), δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια μορφή αντίδρασης φόβου, ώστε να αναβάλλεις αυτό που ξέρεις μέσα σου ότι έχει πραγματική σημασία;

Τι εάν το να προσπαθείς να γίνεις καλός σε 500 πράγματα, είναι από φόβο να μην αποτύχεις σε 1, και για να έχεις τη δικαιολογία ότι “δεν είχα αρκετό χρόνο” ή “κάνω και άλλα πράγματα όμως” ή “δεν προσπαθούσα πραγματικά, δεν τα έβαλα όλα”; Το έχω σκεφτεί πολλές φορές για τον εαυτό μου αυτό, και σίγουρα αυτό είναι ένα από τα αδύναμα σημεία που διορθώνω στην πορεία, μέσα από αποτυχίες και πειραματισμούς.

 “Οι περισσότεροι άνθρωποι αποτυγχάνουν στη ζωή γιατί γίνονται καλοί σε ασήμαντα πράγματα”Anthony Robbins

“Τίποτα δεν είναι τόσο άχρηστο, όσο το να κάνεις αποτελεσματικά αυτό το οποίο δεν θα έπρεπε να κάνεις καθόλου.”
~ Peter Drucker, ο άνθρωπος που εφηύρε το σύγχρονο management.

3) Εσύ ο ίδιος ρίχνεις το ηθικό της ομάδας σου.

Μία από τις συχνότερες δικαιολογίες που ακούω από τον κόσμο, ακόμα και υψηλά ιστάμενα στελέχη, διευθυντές και αξιωματικούς, στο γιατί δεν είναι η ζωή τους / η επιχείρησή τους / η οργάνωσή τους / η ομάδα τους,  στο σημείο που θέλουν πιο κοντά στους στόχους τους, είναι ότι δεν έχουν τα κατάλληλα άτομα γύρω τους. Δεν έχουν την κατάλληλη ομάδα. Η ομάδα τους δεν τους υποστηρίζει. Η ομάδα τους δεν υποστηρίζει τους στόχους τους. Η ομάδα τους δεν τους βοηθάει, και συνεχώς τους χαντακώνει και τους ρίχνει την ψυχολογία.

Στη συνέχεια όμως, παρακολουθούμε αυτά τα ίδια άτομα (που ο φλοιός του εγκεφάλου τους, ο νεο-φλοιός, ο ανώτερος, ανθρώπινος εγκέφαλος λέει και πιστεύει αυτά τα πράγματα). Και αυτό που βλέπουμε είναι ότι ο σαμποτέρ τους κάνει τα ίδια ακριβώς για τα οποία γκρινιάζουν. Καταρρακώνει την ομάδα τους και της ρίχνει το ηθικό αντί να της το ανεβάζει. Αγνοεί την ομάδα αντί να εμπνέει, και να δημιουργεί πραγματικές σχέσεις με τον καθένα ξεχωριστά. Ξέρω ότι προσωπικά έχω υπάρξει θύμα του συγκεκριμένου πολλές φορές.

Όλοι ξέρουν ότι ο ρόλος ενός ηγέτη (όχι του “μάνατζερ”) μιας ομάδας είναι να θέτει ένα όραμα πολύ μεγαλύτερο του ανθρώπου, και να εμψυχώνει τον κόσμο του. Να εμπνέει τον κόσμο και να του εμφυσά ενέργεια και όρεξη για την επίτευξη αυτού του οράματος. Να αφήνει τον κόσμο και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, καλύτερο απ’ότι τον βρήκε, δίνοντας νόημα στην ύπαρξή του.

Αν αυτό όμως είναι απλή, κοινή λογική, τότε γιατί τόσοι λίγοι άνθρωποι το κάνουν αυτό; Γιατί τόσοι λίγοι άνθρωποι προσπαθούν να ανεβάσουν το ηθικό των γύρω τους και οι περισσότεροι το μόνο που κάνουν είναι να γκρινιάζουν και να γίνονται μέρος του προβλήματος αντί μέρος της λύσης;

“Δεν υπάρχει πλέον ουδετερότητα στον κόσμο. Είτε πρέπει να είσαι μέρος της λύσης, είτε θα είσαι μέρος του προβλήματος.”Eldridge Cleaver

4) Λες δικαιολογίες που εν τέλει πιστεύεις ότι είναι πραγματικές.

Σκεφτόμαστε συνειδητά, κυρίως μέσω των λέξεων. Και έχει αποδειχτεί πολλές φορές ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε επηρεάζουν το πώς αισθανόμαστε, τι πιστεύουμε και πώς βλέπουμε μια κατάσταση.

Είναι η αρχή ή το τέλος; Αυτός ο τσακωμός χτες, ήταν η αρχή του τέλους μιας σχέσης, ή η αρχή κάτι νέου και πιο όμορφου και ειλικρινούς; Είναι η κρίση που βιώνει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή μια τιμωρία για τις λάθος επιλογές και δράσεις των Ελλήνων πολιτών; Ή μήπως το αποτέλεσμα του μουχλιασμένου πολιτικο-νομικο-τραπεζικού συστήματος της Ελλάδας; Ή μήπως σαν τους πόνους (ωδίνες) μιας εγκυμοσύνης, απαραίτητη για τον τοκετό μιας νέας ζωής;

Το πώς χρησιμοποιούμε τις λέξεις σίγουρα επηρεάζει το τι πιστεύουμε και το πώς αισθανόμαστε, και το έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα. Όπως επίσης, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί κάποιος θα καθορίσει τον πλούτο ή την πενία της ζωής του.

Το θέμα όμως με τα λόγια και τις προτάσεις, είναι ότι όσο περισσότερο τα προφέρουμε, τόσο περισσότερο τα πιστεύουμε. Πες μια δικαιολογία πολλές φορές, και θα αρχίσεις να την πιστεύεις. Πες ένα ψέμα πολλές φορές, και θα αρχίσεις να το πιστεύεις.

Το να εστιάζουμε συνεχώς στο γιατί ΔΕΝ μπορούμε να κάνουμε κάτι, κάθε άλλο παρά μας διευκολύνει. Κάθε φορά που επαναλαμβάνουμε γιατί είμαστε ανίκανοι για το χ ή το ψ, ενισχύουμε αυτούς τους λόγους, και διαιωνίζουμε αυτή την κατάσταση της ανικανότητας. Κάθε φορά που γκρινιάζουμε γιατί “κάτι” είναι στραβό, δίνουμε μέρος της ελευθερίας και του ελέγχου μας σε αυτό το “κάτι”.

Η πρότασή μου είναι να κοιτάξεις λίγο προσεκτικότερα αυτά που λες, και κατά πόσο σε ενισχύουν και σε βοηθούν στο δρόμο σου, ή όχι. Τι ιστορίες επαναλαμβάνεις; Τι ρητά λες; Τι λέξεις χρησιμοποιείς; Τι χαρακτηρισμούς συνηθίζεις να λες; Εάν σε ενισχύουν, συνέχισε να τα λες. Εάν όχι, τότε μάλλον ήρθε η ώρα να επιλέξεις διαφορετικούς τρόπους/ιστορίες/λόγους/λέξεις/χαρακτηρισμούς.

5) Πολυ-σκέφτεσαι και υπερ-αναλύεις, αλλά από πράξεις τίποτα.

 Πόσοι από μας συνεχώς θέλουμε να μάθουμε περισσότερα και περισσότερα για ένα θέμα, αναλύουμε όλο και περισσότερο, αλλά δεν κάνουμε εν τέλει κανένα πραγματικό βήμα προς εκείνη την κατεύθυνση;

Πόσοι χρησιμοποιούν τις “αυθαίρετες προϋποθέσεις” για να δικαιολογήσουν την αδράνειά τους στον κόσμο (και στον εαυτό τους);
(μίλησα για αυτές και το πώς να τις αντιληφθούμε και να τις κατανοήσουμε, εδώ 1 και εδώ 2)

Όλα αυτά, όμως, γίνονται για έναν απλούστατο λόγο: φοβόμαστε να πάρουμε μια απόφαση.

Νομίζουμε πως η περισσότερη πληροφορία ίσως να μας δώσει περισσότερα δεδομένα και μας βοηθήσει να πάρουμε μια σωστότερη απόφαση.

Όταν όμως δεν έχουμε ορίσει ότι “μου δίνω ΤΟΣΟ χρόνο για να μαζέψω πληροφορίες” δηλαδή ένα χρονικό όριο του πότε τελειώνει η θεωρία και πότε ξεκινάει η πράξη, τότε συνεχώς θα καθόμαστε στη θεωρία. Γιατί γίνεται η ασφαλής μας ζώνη, το ήρεμο λιμανάκι. Γιατί δεν φοβόμαστε εκεί.

Όμως θυμάσαι τι σου έλεγαν όταν ήσουν μικρός, ή πολύ πιθανόν να το έχεις πει και εσύ ο ίδιος σε κάποιο πιτσιρίκι; “Όλη η μάθηση γίνεται μετά το σχολείο.” “Όταν βγεις στον έξω κόσμο τότε θα αρχίσεις να μαθαίνεις και να καταλαβαίνεις.” Ή κάτι παρεμφερές.

Έχω την αίσθηση ότι το ίδιο ισχύει και εδώ, και η πραγματική μάθηση είναι μόνο ένας συνδυασμός, μια ισορροπία μεταξύ θεωρίας και πράξης, και όταν διαταράσσεται αυτή η ισορροπία απ’τη μία έχουμε αδράνεια, απ’την άλλη χαζές βιαστικές επιλογές που μετανιώνουμε στη συνέχεια, αργά ή γρήγορα.

Όμως ας το αποδεχτούμε: ποτέ δεν πρόκειται κανένας μας να είναι απόλυτα ορθός, και πάντα οι επιλογές μας βασίζονταν, βασίζονται και θα βασίζονται σε πιθανότητες. Κάθε επιλογή που πήραμε, την επιλέξαμε γιατί εκείνη τη δεδομένη στιγμή, πιστεύαμε ότι ήταν η καλύτερη επιλογή, έστω και στιγμιαία. Και το ίδιο γίνεται με όλους μας, και δεν ξέρουμε τι θα κάναμε εάν ήμασταν πραγματικά στην θέση του άλλου. Το πιθανότερο είναι ότι θα κάναμε και εμείς το ίδιο.

Κοίτα σε ποιους τομείς της ζωής σου αυτή τη στιγμή νοιώθεις ότι έχεις βαλτώσει, ότι σε έχει φάει η υπερανάλυση, και στη συνέχεια δες τι φοβάσαι. Και κάνε το πρώτο βήμα που πιστεύεις ότι είναι το σωστό. Και λάθος να είναι, θα προχωράς προς μια κατεύθυνση τουλάχιστον, διορθώνοντας την πορεία σου καθώς θα περπατάς.

Κάπου είχα ακούσει τα εξής 2 ρητά, που με είχαν αφήσει άναυδο:

“Το αεροπλάνο όταν πετάει από τη μια πόλη στην άλλη, το 99% του χρόνου είναι εκτός πορείας. Και γι’αυτό χρειάζεται συνεχώς μικρο-διορθώσεις στην πορεία του, μέχρι να φτάσει στον προορισμό. Έτσι είναι και ο άνθρωπος.”

“Ο άνθρωπος είναι σαν το ποδήλατο. Για να κρατάει την ισορροπία του, θα πρέπει να προχωράει.”

6) Ξοδεύεις περισσότερο χρόνο να προγραμματίσεις τις διακοπές σου απ’ότι να προγραμματίσεις τη ζωή σου.

Τελευταίο και καλύτερο. Εάν δεν έχεις ασχοληθεί καθόλου με τον τομέα της οργάνωσης και του προγραμματισμού, είμαι σίγουρος ότι περισσότερο προγραμματίζεις τι θα κάνεις, πού θα πας, τι θα δεις, και για πόσο θα κάτσεις στις διακοπές σου, παρά στην υπόλοιπη ζωή σου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν υπνωτισμένοι, κυνηγώντας το μπαλάκι που τους πετούν συνεχώς οι άλλοι, τρέχοντας από δω και από κει, σαν τα χαμστερ στον τροχό τους. Αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν rat-race. Ένας αγώνας που συνεχώς σε κάνει να τρέχεις. Θες κάποια στιγμή στη ζωή σου να γράψεις ένα βιβλίο, να γυρίσεις τον κόσμο, ή να γίνεις δεν-ξέρω-και-γω-τι. Και ξεκινάμε:

Ας ξεκινήσω πες απ’το λύκειο, έτσι όπως θυμάμαι ότι λέγαμε: “Άντε να τελειώνουμε με το λύκειο και με τις πανελλήνιες, και μετά θα δεις τι έχει να γίνει”.

Τελειώνει το λύκειο και μπαίνεις πανεπιστήμιο. “Άντε να τελειώσουμε το πανεπιστήμιο να χαλαρώσουμε λίγο”.

Τελειώνεις το πανεπιστήμιο και αμέσως τρέχεις να βρεις δουλειά, γιατί η οικονομία δεν πάει καλά. “Τώρα δεν μπορώ γιατί ψάχνω δουλειά, αργότερα, όταν θα’χω λεφτά”.

Μετά βρίσκεις δουλειά. “Άντε να έρθουν οι διακοπές να ξεκουραστούμε λίγο” ή “Άντε να πάρω άδεια γιατί δεν αντέχω άλλο τρέξιμο”.

Και μετά (ή και πιο πριν) ίσως, παντρεύεσαι, και κάνεις οικογένεια. Τότε είναι “όχι τώρα, κάτσε λίγο να μεγαλώσουν τα μωρά, να ξεκουραστούμε λίγο”.

Μετά μεγαλώνουν τα μικρά, και θέλουν να τα διαβάσεις, να πληρώνεις για σχολεία, φροντιστήρια, σπουδές, και μέχρι να σταθούν στα πόδια τους οικονομικά. Και σιγά σιγά έρχεσαι να δεις ότι έφτασες 50+, και ακόμα δεν έχεις κάνει ούτε τα μισά απ’όσα ήθελες και περίμενες ότι θα΄χες κάνει μέχρι τα 50 σου, και αν είσαι τυχερός να ζήσεις περισσότερο, έχεις εύκολο το “μεγαλώσαμε πια και δεν είμαστε πλέον για τέτοια”.

Το θέμα είναι ότι η κοινωνία μας βάζει σε ένα τρυπάκι που, οκ, δεν λέω μην το ακολουθήσεις εάν θες. Αλλά αν νομίζεις ότι κάποια στιγμή θα κάτσουν οι συγκυρίες, τα αστέρια θα ευθυγραμμιστούν, θα μπουν χιλιάδες € στον λογαριασμό σου, και θα είσαι ελεύθερος να ταξιδέψεις ή να κάνεις ότι θες, τότε μάλλον κοροϊδευόμαστε.

Ποτέ οι συνθήκες δεν ήταν απ’όσο θυμάμαι για μένα ιδανικές, και πάντα ακόμα και να μην έχουμε κανένα πρόβλημα, τα δημιουργούμε από μόνοι μας, να’χουμε κάτι να απασχολεί το μυαλό μας.

“Δεν υπάρχουν κατάλληλες στιγμές. Η καλύτερη στιγμή να φυτέψεις ένα δέντρο ήταν 10 χρόνια πριν. Η δεύτερη καλύτερη στιγμή είναι τώρα.”

Κάτσε βάλε τα όνειρά σου και τους στόχους σου κάτω στο χαρτί, και άρχισε να αφιερώνεις καθημερινά χρόνο για την υλοποίησή τους. Ίσως να είναι μεγαλειώδη, ίσως και μικρά. Με αυτά που έχεις τώρα στη διάθεσή σου, φτιάξε ένα πολύ αδρό πλάνο, βρες τα επόμενα βήματα, και ξεκίνα. Δεν θα αρχίσω να λέω τα ίδια που λέω και σε άλλα άρθρα. Ψάξε σε όλο το ίντερνετ, και σίγουρα θα βρεις τις άκρες σου.

Περισσότερα στον προγραμματισμό θα έρθουν σε επόμενα άρθρα, αλλά προς το παρόν, ξεκίνα διαβάζοντας το Getting Things Done (David Allen) ή ακούγοντας το course του Tony Robbins – Time of your Life. Όπως και να’χει, κάνε κάτι, όλοι μας 24 ώρες έχουμε, δεν γίνεται τόσοι να καταφέρνουν τόσα και εμείς να καθόμαστε και να κοιτάμε. :)

<<<Απο-ταυτίσου>>>

“Η ιστορία σου δεν ισούται του μέλλοντός σου” ~Anthony Robbins

Ίσα ίσα, η ιστορία μας τις περισσότερες φορές μας αποτρέπει απ’το να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να δοκιμάσουμε νέα πράγματα. Χρησιμοποιούμε την ιστορία μας για να εξηγήσουμε στον εαυτό μας γιατί το Χ ή το Υ δεν είναι δυνατά για εμάς.

Όμως είμαστε ένα πεδίο άπειρων πιθανοτήτων, που απλά κάνουμε την κάθε στιγμή ασυνείδητα (μηχανικά) τις ίδιες και τις ίδιες επιλογές.

Κατανόησε ότι ΔΕΝ είσαι η ιστορία σου, ΔΕΝ είσαι οι σκέψεις σου, ΔΕΝ είσαι τα συναισθήματά σου, και σίγουρα ΔΕΝ είσαι οι δικαιολογίες σου. Και όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν μέσα σε μια στιγμή.

Η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, είναι ακριβώς αυτό: μια “εικόνα”. Μία προσέγγιση της πραγματικότητας, και όχι η ίδια η πραγματικότητα. Μπορεί σε κάποια σημεία να είναι ακριβής και σε άλλα να απέχει παρασάγκας. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα περί αυτού σε παλαιότερο άρθρο μου εδώ: Τι είναι ο προσωπικός χάρτης και γιατί κυβερνάει τη ζωή μας;

Οι περισσότεροι έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με τα συναισθήματά τους, με τους τίτλους τους, με τις σκέψεις τους κλπ, που ΠΑΣΧΙΖΟΥΝ να τα διατηρήσουν, ακόμα και αν αυτά είναι αρνητικά, ακόμα και αν αυτά τους βάζουν να είναι κάτι που δεν θέλουν, μόνο και μόνο για να έχουν μια αίσθηση ασφάλειας, να μην χάσουν την ταυτότητά τους. “Μα το ξέρω, είμαι καταθλιπτικός”! “Α, εγώ έτσι πάντα ήμουν!”, “ναι, αλλά εγώ ΕΙΜΑΙ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ!”, “τι να πω εγώ, ένας απλός υπαλληλάκος είμαι”…

Πρόσεχε τις λέξεις είμαι… Και πρόσεχε πόσο πιο βαρύ είναι να πείς στον άλλον “είσαι ηλίθιος” αντί για “κάνεις ηλίθια πράγματα” (πάντα να επιλέγεις τον δεύτερο τρόπο αν είναι να επιπλήξεις κάποιον)…

Το να ταυτίζεσαι με μια “κατηγορία”, πχ: αθλητής, καταθλιπτικός, αρνητικός, θετικός, αισιόδοξος, καπνιστής, δικηγόρος, ψυχολόγος, ιατρός, κλπ, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι η ταυτότητά σου, αλλά ότι κάνεις συστηματικά τις ίδιες και τις ίδιες ενέργειες που “ταΐζουν”-ενισχύουν αυτή την εικόνα.

Επαναλαμβάνω: Κατανόησε ότι ΔΕΝ είσαι η ιστορία σου, ΔΕΝ είσαι οι σκέψεις σου, ΔΕΝ είσαι τα συναισθήματά σου, και σίγουρα ΔΕΝ είσαι οι δικαιολογίες σου, και ότι όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή. Τη στιγμή που θα πάρεις μια διαφορετική επιλογή, τη στιγμή που θα δράσεις διαφορετικά, τη στιγμή που θα κάνεις μια υπέρβαση.

Είσαι κάτι πολύ παραπάνω, και μπορείς να το αντιληφθείς αυτό τη στιγμή που θα κάτσεις ήρεμος κάπου, και θα αρχίσεις να παρατηρείς τις σκέψεις σου. Μόνο έτσι θα αντιληφθείς ότι μπορείς να παρατηρήσεις τις σκέψεις σου, μπορείς να παρατηρήσεις τα συναισθήματά σου, κλπ. Τότε ποιος είναι αυτός που τα παρατηρεί όλα αυτά; Και εκείνη τη στιγμή που έχεις αποσπαστεί από όλα αυτά, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι κάτι ξεχωριστό απ’όλα αυτά, αλλά και το πώς όλα αυτά σε διαμορφώνουν.

Αυτό είναι η μαγεία του διαλογισμού και γι’αυτό μου αρέσει και τόσο – γιατί καταλαβαίνω ότι δεν είμαι τίποτε απ’όλα αυτά – και όλα αυτά είναι υπό τον έλεγχό μου, συνειδητά ή ασυνείδητα – και είμαι υπεύθυνος για το καθένα απ’αυτά. :)

Παραπάνω εδώ: Τα 7 μεγαλύτερα Οφέλη του Διαλογισμού και γιατί να τον ξεκινήσεις σήμερα!

Αυτά έχω να πω, ελπίζω να βοήθησα!

Στο ίδιο κλίμα πάνω κάτω κινείται και ένα προηγούμενό μου άρθρο που μπορεί να σε βοηθήσει κάπου εάν αυτό εδώ σου άρεσε:

Γιατί, τις περισσότερες φορές, δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε;

Μπορείς να σχολιάσεις ό,τι θέλεις, ό,τι σου τράβηξε την προσοχή ή όποια σκέψη ή νέα ιδέα/διαπίστωση σου ήρθε στο μυαλό την ώρα που το διάβαζες.

8 σκέψεις για το “Μήπως σαμποτάρεις τον εαυτό σου χωρίς να το καταλάβεις;”

  1. Συγχαρητήρια! Με κάλυψε το Υπέροχο άρθρο σας. ¨Έχω παρακολουθήσει τρίμηνα και εξάμηνα σεμινάρια και σε κοπιώδης ασκήσεις πάνω στο θέμα. Αυτή η συστηματική ανάλυση που κάνατε τα είπε όλα. Μπράβο σας.
    Στέλλα

    1. Χαίρομαι που σας άρεσε τόσο και σας κάλυψε! Μπορείτε να το μοιραστείτε με φίλους και γνωστούς σας εάν πιστεύετε ότι θα τους ενδιαφέρει! Καλή συνέχεια! 😊

    2. Στέλλα ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!! Χαίρομαι που το βρήκατε βοηθητικό!
      Αν θέλετε πείτε μας και πώς σχετίζεται με τα τρίμηνα/εξάμηνα σεμινάρια και με τι ασκήσεις ώστε να βοηθηθεί περισσότερο ο κόσμος!! :)

  2. Σταμάτησα να διαβάζω το άρθρο εκεί που λέει δεν πιστεύω στην τύχη.
    Αν έλεγε δεν πιστεύω στη μοίρα εντάξει, αλλά όταν δεν πιστεύεις στην τύχη,
    ουσιαστικά απορρίπτεις την μαθηματική επιστήμη (νόμος πιθανοτήτων, σύνολα, ενδεχόμενα, δειγματικοί χώροι κ.λ.π). Δυστυχώς ή ευτυχώς η τύχη υπάρχει.

    1. Χαίρομαι που το θίγεις. Όμως δεν αναφέρθηκα στην “επιστημονική έννοια της τύχης – statistical chance κλπ.”. Αν διάβαζες την αμέσως επόμενη πρόταση θα καταλάβαινες τι εννοώ. Copy-Paste:

      Δεν πιστεύω στην τύχη. Η τύχη μπορεί να σου φέρει ένα τζόκερ. Το τι θα το κάνεις αυτό όμως και πώς θα είσαι μετά από έναν χρόνο, δεν έχει να κάνει με τύχη. Οι σχέσεις μας, τα οικονομικά μας, τα πάντα στη ζωή μας, είναι έτσι όπως είναι γιατί εμείς τα κάναμε έτσι. Γιατί για κάθε αποτέλεσμα υπάρχει από πίσω και ένα αίτιο.

Γράψε την άποψή σου, σχόλια ή κάποια ιδέα σου, εδώ :)

Scroll to Top